Author: Queen of Spades
Виновник, сам по себе…
Пред да се збогувам со Тебе…
Сакам да ти кажам дека секогаш ќе пазам на она што го имаме. Секогаш ќе пазам и да не згрешам пак, да не се сопнам пак и да не се залетувам. Ќе танцувам во името на нашиот бавен соживот, кој воедно беше и избрзан процес во потрага само по убави нешта. Естетски и природни, неменливи компоненти. Каде и да си, барем спиеме под исто Небо, нема гајле. Стравот секогаш ќе биде како заштитен дел од Нас. Не очекувај многу од мене, за да не се разочараш… Не очекувај ништо од никој, работите се едноставни… Само Ние си сме луѓенца што бараме некаква Тежина, се’ до денот кога ние ќе станеме спомен покрај спомените, ќе бидеме одминати како минатото; а ќе умреме со празни раце оставајќи тажни ликови, но тоа е лажната смрт. Вистинската смрт настапува кога ќе бидеме заборавени. Јас не можам да си простам што не успеав во процесот… Не сум стигната до таа лекција, да заборавам… Можеби и затоа страдам…
Но и да ми се даде шанса да се родам одново, пак ќе останам своја и би го избрала овој пат. Трнлив пат, со мисија да одземам од себе, својата среќа и да ја елиминирам тагата на многумина. Сепак, си оставам дел од неа, за себе. Ти ветив дека нема да те барам…
Среќо, па јас само тебе те најдов…
Поздрав!
Добровечер Ти посакувам само тебе по некој бесконечен спој на случајност и контрадикторност. Не знам веќе каков е спојот. Сепак ние живеевме заедно, а посебно. Разлики многу, сличности исто толку… Иста мала куќичка, повеќе налик Колиба беше. Не баравме многу јас и ти… Јас со одлика на скромност, не сакав да зборувам многу за себе. Ти па обожаваше да ме иритираш со таа некоја твоја уметничка тврдоглавост. Ми црташе портрети, некакви измислени реки и сенки од крошни на нив, на брегот стално беше послано разнобојно есенско лисје. Изгледаа волшебно како да се од друга планета. Ти се восхитував на начинот на изразување. Стресот го лекуваше цртајќи, а јас… Јас сум едно големо ништо, поглед во празно…
Математичар како математичар, стално трага не по решение, не не… Не се трага по решение тука, се трага по заедништво и заедничка точка на комуникација. Сепак не можеш да ги перцепираш сите работи на ист начин. Тоа води до проблем, води до неспокој на душата. Како можеш да го правиш тоа без капка сон? Се смеев еднаш, се смеев многу… Сега сфатив дека ти само еднаш ми се насмеа… Тогаш и не се замарав многу ниту со математика, ниту со било што…Сакав само среќа. Така едноставно се појавува таа… На место каде што најмалку се надеваш и не очекуваш ништо за возврат. Е сега веќе кога нема зошто да се бега, се има спознание за се’… Не е болка она што боли и не е солза-радосница… Верувам само во она што го гледам… Верував,за да премолчам на крајот и да се помирам со фактот дека не може да се прави се’ по замислата на математичарот.
Ако се водиме според негова замисла, би било монотоно и досадно. Сепак, нема таков математичар кој не згрешил на некоја задача… Затоа и не делува веродостојно ништо ниту од математичарот ниту од уметникот, кој научил својата солза да ја претопува на парче хартија… Да создава насмевка на лик, чудење и восхит преку својот монохроматски начин на живот. Со помисла колку наивна толку и луда ” Aко не можам јас, нека успеат други “… Јас не жалам за ништо досега, но ете јас си имам една задача… Може и никогаш да не успеам да ја решам, но сепак се обидувам. Живеевме заедно долго и уште не проценив кој од нас е подобар… Во суштина и нема што да се проценува, секој од нас го прави тоа што најдобро го умее. Јас и никогаш не ја имав таа потребна прецизност, точност… А и кој е тој што кажува кој е во право? Кој е тој што пресудува? Задача ли е тоа на луѓето? Тие секогаш ќе ги судат туѓите грешки, секогаш ќе исмеваат некој кој е различен од нив, секогаш ќе ставаат во уста нечие име и ќе го валкаат со цел да го уништат…
Што уништуваат тие луѓе? Ништо… Кого го исмеваат тие луѓе? Никого… Чиј лик ли валкаат тие? Чив живот уништуваат… Има само еден одговор, а толку многу прашања… Себе, својот, сопствениот… Не сум тип што пресудува на некој друг освен на себе, само не можам секогаш да бидам тука. Светот ги гази добрите луѓе, а тие што биле добри го знаат тоа најдобро. Но не се менува човек ако ги стегне забите и ако ги кажува зборовите кои одамна требало да си ги каже себе…
А и зошто би престанал да е добар тој некој човек? За доброто на другите? Грешка е… Тој човек нема да биде злобен, само знае кога точно и каде точно има потреба да се помага и го прави сето тоа без очекување на нешто за возврат. Секогаш и секаде ќе биде добар, а штетниците се секако дел од неговиот живот. Го намирисале на некој начин… Го излуделе неговото нежно и наивно лице, па не го испочитувале неговиот молк. А толку многу убав е тој молк… Беспрекорна чистина, тишина… Мир во срце, спокој на лице е причината за немир кај многумина, оние што не успеале да го достигнат во творештвото на патописот.
Затоа и секогаш ќе постои Небото… Облаците се минливи како денови, мигови…Исполни ги и усреќи ги… Задоволна насмевка и сјај во очи, некаква силна топлина во гради. Се вика љубов. И ја има на многу начини и верзии. Ама за тоа друг пат. Јас тргнав на овој пат без да сакам, па го засакав врвејќи, поминувајќи го. Можеби и малку заталкав, залутав, се изгубив себе, за момент. За дел од секунда, со брзина на светлината… Сe’ поминува, така и тој процес. Тогаш сите те сакаат. Сепак стојам зад онаа вредност: “Сакај за да бидеш сакан и почитувај за да бидеш почитуван”. Познавам многу кои не ја ценат својата “индивидуална слобода”. Ја мешаат со нешто друго, “правото за слобода на изразување”…Слобода на изразување на свој личен комплекс води до грешка, за која не сум доволно вешта да ја направам.
Затоа драг мој уметнику, те поздравувам… Математичару решавај ја оваа задача, не полудувај од мала ситна грешка и прифати дека не си совршено добар во секое време.
Затоа уметнику мој, те чувам и не секогаш ми се појавуваш… Ќе биде добро кога ќе успеете да ја израмните тезата и ја пренасочите теоремата. Ќе бидете добро и обајцата, еве ви ветувам. Тивко исполнувам додека опишувам некаква траекторија… Остави на времето и неговите дела да зборуваат, не знаеш колку убави нешта можеш да најдеш… Само треба да навикнеш на тоа да се надеваш, без да очекуваш…
Дотогаш верувај во себе…
Само ти умееш да го правиш најдобро тоа, задачата на другите е да се сомневаат во твојата намера и го влечат исходот. Има некоја чудна работа…
Луѓето се како очи, гледаат се’ освен самите себе. Не им се замерувај, остави ги…
Само отвори ги своите…
Своите очи, отворени широко…
Насмевката, само треба да е искрена
Не ти треба ништо повеќе, верувај ми…
И една вистинска прегратка…
Ништо повеќе…
Со Љубов и Почит,
Ве поздравувам…
До наредно видување,
МС
Daleko…
Dragi Čitatelji, ne mogu da dozvolim Larkine reči da mi pobegnu. Malo me je trognula juče kad se onako iznenada pojavila. Al bilo je lepo…
Zato ću da vam ispričam još danas. Nadam se da vam se dopada njena maštovitost i dječiji šarm. Ako ljubav je takva, bolna i stroga sve dok ne ostane samo trag od nje, ja bih je zamolila da ne bježi više od straha.
‘Al ‘ko kaže da ja i Lark smo isti. Mi nikad nismo ni bile… Suprotnost, ona Idealna i Irealna… A ja samo ostavim nju i zaključam u srce. Previše je dobra ona, za ovaj mračan i tužan svet. Ja sam samo realnost i sadašnji tren.
Pa zato ću da vas zamolim,
Da pročitate i Uživajte u tome…
P.S I ne budite škrti na komentare i ostavite po neku reć
Voli vas,
MS
Stajali smo na stanici. Voz je polako stigao.Ja nisam imao toliko posla pa sam krenuo malo ranije Taj Dan. Postao sam bled… Nije bilo zbog kiše… Ne, nije bilo ni zbog toga što sam čekao sve ove godine pa mi kosa počela sjedit’…Nije bilo niti zbog bora na licu. Stajalo mi je sve, kao i vreme bez nje…
Jedva sam stopirao sebe u taj trenutak… Lice mi je bilo bjelo ‘ko krpa. Onako stara, izgužvana i procjeđena. Bože, pa to je Ona… Vidi je! Ma samo je pogledaj… Vidi je, kako maše svoje rukice… A kofer se vuče za njom.
Hteo sam da joj pomognem, ‘al nešto mi nije dozvolilo. Možda je bolje da sjedim Tu… Ona mi ne bi to i dopustila. Zašto da se mučim i da joj pokažem da patim. Ma nek me vidi… Odma če da skrene pogled. Previše je bila ponosna!
Stavio sam kapuljaču. Nisam hteo da me vidi. Bojao sam se od njenog oštrog jezika i taj ledeni pogled.
Oči su joj bile crnije od “Tog dana” – kad smo se rastali. ‘Ko zna šta joj se desilo. Stavio sam svoj šal i otišo da joj pomognem da stavi stvarčice u kabinu. Neče me prepoznati nakon toliko godina. Kako sam sebe možeš da zavaravaš nekad…I eto mene, reko sam:
“Devojčice daj mi priliku samo, bar jednom…”
Namrštila se i odmah krenula…
“Nema toga tu! Več odavno… Sve su se prilike potrošile jednom. A i za šta? Šta će vam moja prilika?”
“Pa zbog kufera!” – reko sam malo glasnije.
“Hvala na pitanju..’al mogu sama to…Naučila sam da se Čovek Sam nosi s Poslijedicama” – nije se uzdržala od smrtonosnog odgovora.
-Eh! Pa zar je rublje Tvoja Poslijedica?-pitao sam je…
“Ne! Ali Znate kad želite pomoči Nekome. E to se vrača. Uvek ito duplo…
“Dobro!” – reko sam malo glasnije. Nije me ni pogledala. Al’ uvijek je bila takva… Luda i ponosna na Sebe. Možda zato sam je voleo i pustio da ode. Stalno je kasnila i ja nisam znao razloge…
“Hvala što ste htijeli pomoči!”-progurala srce opet…”Valjda znate, rijetki su ljudi koji bi da pomognu.. samo Mrzim Razloge za to! Još ređe su Dobre. To je jednom i nikad više”
… pa po neka glupa koincidencija, bili smo u istoj kabini Voza. A nije bilo niti hladno niti toplo. Baš kao i naša ljubav. Kratka, al najlepša. Sjela je na suprotnu stranu. Gledala je kroz Prozor.
“Zašto ne skidate šal s lica Gospodine?”- pitala me sa sumnjičavim pogledom.Ja sam se uplašio…
“Haha, nemate se čega bojati! Ja odavno nisam pri Sebi. Mašta me je koštala Života!”- još i njen smeh…
“A otkud Ti To?” – pitao sam. “Pa moraš biti zahvalnija sebi. Nesmeš biti Stalno Tu. Dosadičeš ljudima”-reko sam, malo veseliji nego pre…
“A Vi, što se skrivate Šalom…Nije Vam to dosadilo ikad?”-pitala opet…
“Ne, ja imam svoje razloge.Nebitno…”-nisam više bio veseo.
Rekla je:
– Imate. Naravno, svi imate…Ja zato i stalno odlazim, zbog takve sitnice…
“O čemu ti To devojčice?” – pitao sam hladno i nestao je osmeh sa moga lica i ona je krenula sa pričom:
-Pa znate, neke se stvari ponavljaju Same po Sebi. Ja eto ne ponavljam griješke. Samo ih nekad pročešljavam. Neču da ih se sečam.
“Zašto? Šta se Tebi dogodilo? Pa ti si Mlada.”-vidi mene, još je Ohrabrujem. Ja to radim a ona mi para srce još više:
-Čovjek je onoliko star, koliko se oseča. Ne sudi se po Izgledu, Ukusu, Fantazijom… Sudi se po Smijehu…
“Kako baš po Smijehu?”-namrštio svoje Obrve, to bi je još malo povredilo…
“Ah! Ma dobro… Ja ne… U redu!”-rekla je istim Tonom, onim… Hladnim.Tipično za Nju…I počela:
-Neču da Vam lažem više. Prevrtljiv je ovaj Svijet. Zato uvek Nestanem. Nemam razloga da borim se zbog nečeg Mrtvog. A i zašto bi?
…Morao sam da je pitam…Stegao zube, al eto progovorio:
– Tako lako odustajate od svega? Zašto?
Zato što neki odgovori su vam Ispred, samo ih ne želite čuti. Neču da vas povredim, al evo, ja jako dobro znam ko ste Vi. Samo vas više ne prepoznajem. Stalno ste birali taj neki lakši način. Tako se greši više. A ja? Ja sam čista suprotnost od Vas. Ja hoču Teže stvari, kako bi ih učinila na sigurniji i savršeniji način. Al Vi to ne znate cjenit’! Zato i odem… Uvijek ću. Al’ ne mislite da bežim jer se bojim da volim, samo to nemojte.
Ne bežim. Nisam ti ja od Tih… Zlih ljudi.Ja samo nestajem!
. . .
Нека Ви Биде
Оваа вечер ќе ви раскажувам, за малата Ларк. Осуденик на предрасудите и лажните теории, за вистината. Не се трудам да ви станам интересна, само сакам да ви покажам дека зборовите се моќна работа, само пред осудеништвото на Самоволие и Саморобие. Уживајте…
Кога ја запознав Ларк, се’ уште мислеше дека може се’ да се решава преку толеранција и спокоен разговор. Уживаше во самотија, читајќи книги, уживаше да си пие чајче покрај прозорецот и да го гледа надворешниот свет преку прозорчето. Мечтаеше… Сакаше да научи многу, не се натпреваруваше со никого. Не и беше потребно тоа. Каква уметност беа дожделивите капки залепени на стаклото од прозорецот; каква уметност беа зраците од Сонцето што ја галеа и ја будеа секој ден. Уживаше ли? Којзнае… Чрчореа птичките, сакаше да замине како нив. Шеташе… Шеташе со мислите и никогаш не заврши со таа прошетка. Лудо ли е да се замислува се’ да е убаво?
Кога се запозна со гневот, разбуден од Таа, ќе ја крстиме Паула, за да не е очигледно, сфати дека светот всушност е убав се’ додека не се собере толку многу тага во едно малечко и се’уште незрело срце. Болката стануваше се’ поголема и потешка, за да ја собере во нејзината плуќа. Изгледа пак нешто лошо сонеше, велеа. Изгледа пак си влезе во некој филм, почнаа да тврдат. Не смееше да им дозволи да и го одземат невиното детство, насмевки, солзи, чувства, боичките на масата расфрлани… Искршените фломастери, темперите… Кредите што си ги поткраднуваше од Училиштето и пишувањето на лекциите по Креденецот. Таа незрелост ја кошташе многу, за веднаш да исчезне од ликот нејзин.
Споредувањето на карактери, еден од правен аспект и другиот од математички, општењето и решавањето… Видете, Ларк грешеше на лесните задачи, не им обрнуваше внимание. Ларк беше дискретна и молчалива се’ до тој ден. Тогаш се збогуваше со детството. Ја стави првата маска, игнорирање на другите интереси, перцепирање на се’ и сешто. Започна да се сомнева повторно, се налути. Лутината траеше неколку секунди. После капка по капка од таа лутина што созреваше… Чашата почна да се полни до средината. Другата половина од чавчето беше полна со нејзините солзи, кои мораше да потекуваат заради загубата на блискост.
Се растргна многу, се оттргна од светот. Залута некаде… Ларк беше роб на сама себе неколку месеци, за прв пат. Паѓаше и ги кршеше коленцата, ги виткаше прстите на рацете, се лиеше крв од неа; сепак не можеше да плаче пред другите така лесно… Заборави да покажува солзи пред други. Почна да го прави она што рече ” jас вака никогаш! “. Почна да изиграва мајмунче, во потрага по некој камен… Гледаше филмови, се иритираше од лудилото на злобните карактери во нив. Не покажуваше слабост. Играше со децата, ја обвинуваа неа како најгласна, а пак другите тивки, што да ви зборувам… Како да ви кажам, не се знаеме…
Одбираше зборови, општеше во кратки црти… Не сакаше да се искажува пред секого, барем ако Госпоѓата Паула беше виновна за спознавањето со гневот, исто така и лекцијата беше испечатена и спремна за увезување на новата карактеристика – снаодливост. Ларк беше секогаш на страна, не затоа што живееше на поинаков начин. Стана посматрач.. Не се вознемируваше повеќе, само си заминуваше од толпата. Ќе се насмеам на се’, затоа што многу сакам да ја вратам Ларк во мојот живот и нејзината детска наивност и топлина… Само не сакам да знаат слабости… Не сакам да ги знаат моите слабости. Не се многу на број, но сепак значат повеќе. Секоја наредна желба нејзина стануваше тајна.
Истрајно се движеше и луташе, му пркосеше на секое невреме што ќе се појавеше, тврдоглаво. Изгледаше мртво однадвор. Дојде денот за спознавање со ништожноста… Дојде таков ден и тогаш плачеше многу, тешко дишеше и мислеше да си замине. Почна да ја бара Смртта, нејзина добра пријателка. Се среќаваа ретко, ама сепак Ларк беше секогаш спремна за неа. Си ги сакаше другарките, ги сакаше како сестри… Се’ сакаше… Подаваше раце, ги мафташе до Небеса тие раце…Црташе насмевка со нејзината омилена боја… Требаше да застане тогаш… Но сепак пргаво дете, сакаше да си докаже на себе пак… Сакаше да си докаже дека Светот е одлично место за живеење. Како би успеала во тоа?!
Одлета некаде… Почна да сонува уште повеќе… Залута со паметот…Застрани… Беше растргната од очекувањата на своите. Нормално дека родителите се тоа, вистински пријатели, да, те тормозат, за цел да бидеш подобар од нив. Колку само уништуваат со тоа очекување… Свесни ли сте што всушност вашето дете сака? Не, вие сте свесни само за она, што го очекувате од него. Да ставиме некој подобар став од ова, вие само ги мечтаете оние години, што макотрпно сте ги премолчиле од вашите родители… Ларк не се замараше… Очекувањата болат, тоа е она што боли… Спомени ги има обострани, лоши, добри, фантастични, карактеристично добри, ги има секакви. Но очекувањата не се ниту малку болни како разочараност од себе. Околината е виновна, смешно. Не е ништо виновно колку самиот ти кога потенцираш туѓи грешки и наметнуваш став кај таа личност.
Во кратки црти:
Извинете ме, што не сум како вас. Јас сум осуденик на пропаст. Јас сум она што вие никогаш нема да бидете… – прва плоча
Извинете ме, што постојам ваква каква што сум… – одговор на првата плоча
* Горда сум на тебе, дете мое. Не си ти виновно што си вакво… – втора плоча
Извини мајко, извини татко, што мечтаете да сум таква каква што вие не успеавте да бидете… – одговор на втора плоча
** Пази се од неа, таа е ненормална. Летната е скроз на скроз со паметот… – трета плоча
(Смеење до бесвест)… минута молк, за почит… Не сум јас виновна што потенцираш свои сопствени маани и недостатоци, фалинки во твојот карактер… Ти си его, јас сум его, сите ние сме его.. Сите сме перфектни само во својата сопствена замисла. Благодарна сум ви, но не ме познавате… -одговор на трета плоча
*** Пази што и зборуваш нејзе… Лукава е, ќе те повреди, инаетлива е, мисли дека е способна, за се… онака.. спонтана и лесна девојка… многу се иритира и сака да мисли дека е појака од сите нас… На кој му е гајле… Мафнете ја – четврта плоча…
Изненадна гримаса на нејзиниот лик, чудење и ракоплескање… Само малку кажа… Кој разбра тогаш во истиот момент, кој само не знаеше да ја сака, кој ли и беше нејзе пријател… Тој момент се вика: не знам ниту дали да се изнасмеам на ова што го слушам или само трпеливо да не се расплачам пред нив… Абер да се немало… Што значи да се страда за знаењето, за школувањето… За сето ова еден ден да биде… “Не мислев така, ти се извинувам… Нервозна бев… Жичките ми беа споени… Крадевме од твоите пенкалца и те занемарувавме како појава, ама ти многу знаеше… Ние само мислевме дека сакаш да се докажуваш, за некоја вредност… Петкашка… Бубалче… Бубачка… Трагично беше што бираше со кого да играш… Интроверт беше…” = и така понанатаки…
И се’ така беше… Ларк само се трудеше да им ги насмее лицата на децата… Во тоа време, беше пројава на храброст да бидеш таков. А сега? Сега, сега веќе е проблем затоа што тука така и не може, не се успева, се нема сила, за такво нешто… Ахам, во ред е, да! Веќе сме возрасни, а сепак никогаш не сме созреале за онаа, вистинска причина, една и единствена причина… За себе…
До наредно Видување,
За читателите и паметните оговарачи…
Ве поздравувам…
Со насмевка на лик,
М.С
“Пропаднатиот Идеал”
И оваа ноќ, го почувствував мирисот на ветрот, студен… Ладен, кој ја сопираше Среќата пред прагот на нејзиниот дом, прашање и дали некогаш ја бараше – за себе. Не ја чекаше пред вратата и таа ноќ. Се мразеше себе, а сакаше многу малку. Поим за романтика, која ја побара од згрешеното и одминато детство.
- Дали сум била дете некогаш? – Се прашуваше…
Тонејќи во солзи во немерливи количини, не пушташе ниту воздишка додека капеа заедно со нејзиното кандило и свеќите во ноќите. Восокот ја топеше свеќата, солзите и беа непресушлив извор на инспирација, но нејќеше да покаже ништо друго пред другите… Заталка во Илузии – од тогаш не познаваше никого. Растеше и порасна покрај осум огледала и не и требаше ама баш никој. Надвор… Ах… таму се појавуваше ретко, само кога сакаше дружба и прерасна во борец со скршено срце – уште од самото детство! Пак си постави тешко прашање со многу полесен и минлив одговор:
„Ќе бидам ли јас среќна, ако успеам да ја избришам секоја пречка;што ќе ми го попречи и замрачи патот до мојата вистинска цел? “
Одговорот и беше на прагот, но имаше трпение и полно Ѕвезди на таванот над креветот. Имаше и еден Идол во животот. Изборот беше да стане професор по математика, но никогаш не собра доволно сила да одзема. Иако одземаше без да знае… Пропадна изборот – заедно со тронот во седмо одделение. Нејќеше да повреди никој и се затвори во себе. Носеше маска – Сарказам до смрт! Уште повеќе се изрони јуначкото срце. Се заљуби конечно, во вистинска личност – сепак во погрешно време. Болеше секоја навреда – не ја заслужи! Болеа премногу и солзи од нејзиниот утешлив сарказам. Виновна ли беше таа, што нејќеше да си меланхоличен, празен и тажен? Или полесно е да си со било која друга… Да, полесно е… Не ти даде повод да ја одбегнуваш во нејзините тешки времиња, но знаеш ли што е проблемот? Не те сонувала… Исчезна заедно со мракот и нејзиниот трпелив и сомничав поглед…
Повторно се посомнева во себе и замина без да ти каже зошто заминува… Вредеше ли пак да се изрони срцето? – НЕ! Вредеше ли толку тој човек, за да го остави? Да, премногу трогателно. Изгуби пријател и слушател – не и љубов, одамна беше во игра на Одмазда – за себе и својот морал! Го заборави и закопа во минатото? Нормално дека ДА! …
Се изгуби потполно, во светот на љубовта – ја излудија тие што ги сметаше за најблиски. Тогаш за прв пат и вистински и нив ги остави. Добро направи. Сега е пак истиот човек, самостоен и предпазлив. Знаеше пто е најбитно, кажуваше! Но, не се доискажуваше никогаш, мислејќи ќе и го сфатат и тоа лице – Стави нова маска – ЗЛОБНА! Се смееше на се’, без да се впушти во љубовта. Веќе немаше сила за неа… Не пак… Не пак! Не… Не смееш… Се’ дури не остана на брегот, насамо со себе и не помисли:
„Трпение!“ – Кај си? Спаси ме и од овој лош сон. Ова не сум јас… Не сум јас ваква… Не сум и тоа го знам, не ми е грижа, што не успеав да им помогнам – нејќеа! Не сум злобен човек, заталкав во туѓ свет… „Болка“ – премногу добро те знам – остави ме… Ми одзеде се’, секако… Соништата не се остваруваат со Тебе! „Љубов“ – врати ми го спокојот! Другари… пороци мои мили.. само вие ме дружите… Се појави се’ што побара… Беа чуени нејзините болни стихови… Беа и изразени очите нејзини во ноќите со сјајот, што светеше повеќе и од Полната Месечина во ноќите…Беа изразувани со години… Сепак… Пак избрка се’… Се засрами и извика со сиот глас:
- НИКОГАШ ВЕЌЕ нема да си дозволам да ме запознаат! – баш тука, читатели мои… ТУКА ЗГРЕШИ – ТУКА СИ ПАДНА НА СОПСТВЕНИОТ ТЕСТ… НА ОНОЈ ШТО ГО ВИКААТ ” Запознавање со себе и издржливост на сопствениот карактер” – Падна на тестот и пак се здружи со нејзиниот пријател МОЛК и избега од луѓето…
Идолот, починат е одамна, но само таа го памети… Љубовта дојде пак, овој пат избега од себе… Погрешни, но дозволи луѓето да си решаваат проблеми насамо со себе… Исцрта НАСМЕВКА искрена и стана актер… Насмевка искрена од СРЦЕ, очите ја издаваа нејзината тага, но успеваше да се прикрие… Го остави и сарказмот на место. Почна да го кажува сето она што луѓето сакаа да го чујат. За да им помогне на сите – одземаше од својата среќа, од сопствената среќа… За САМО ЕДНА СРЕЌА, која не е раскажана ниту во бајките…
Сето тоа го направи, се’, за да прочита порака денес, утрово, заедно со кафето:
„ Насмевни се и денес макар и да е лажно, веднаш до твојот ум доаѓаат хемикалии, малечки клетки – веднаш доаѓа СРЕЌА, од срце… – Од лажните хемикалии, насмеј се! “
.
.
.
За ТЕБЕ, за сите ВАС…
За да не сум веќе ПРОПАДНАТ ТАЛЕНТ НА ЕДЕН МАТЕМАТИЧАР… Сега е ново време и го земам, мое е! Сега, парчињата од срце ги збирам и веќе ништо не ви одземам! За рецептот, лично мој – Се’ Најдобро! За сите скршени срца и сите болни рани… За вистинската моја среќа! Те сакам! Секогаш ќе те сакам, читателу мој скап. Веќе морам да си одам… Без грижи и со насмевка на лик – исто како кога бев дете!
*** Крај ***
Со почит и разбирање,
М.С
❤
Нема Веќе Назад…
Исцртај си искрен поглед на твоето бледо лице и почувствувај ја долгата тишина, што следува и овој пат. Одземи ги негативните твои чувства и погледни кон Небото и овој пат… Замижи, додека ветерот ги оттргнува од тебе злобните мисли, од тебе… Од тие околу тебе; Замижи, ветерот носи се’, нели гледаш дека готово е ? Изглуми си уште една насмевка, за крај, знам дека премалку е. Ова е долг ракопис на мојот личен патопис.
Трагично е… И премногу тажно е што мислиш дека нешто си запрел. Запре само нашиот Воз, ги премина сите стази на играва; нека врне, нека истури дожд од емоции врз тебе и овој ден. И ноќва празно е без тебе… Ми фали гласот твој, што не го заборавив. Ми недостига погледот твој – само тој можеше да ме прекори. И нема лутење, за секој лош твој упатен збор, посебно кон мене. Извини, но умеам да лажам добро, играм лукаво и сарказмот е мојот штит.
Искрено е, да… И премногу искрено е да си мотив на секоја нова лоша сказна. Запре само нашиот спомен, кој не ме пратеше – ме демнеше, не ме сакаше – ми љубомореше на секој мој успешно-реализиран план, ме докрајчи и не ме интересира зошто. Ама воопшто! Јас знам, бидејќи чувствувам погледи од кобни очи, сочувствувам кога сум на само, потполно само – а тоа е секогаш и во најразлични мали собири и огромни толпи. Знам тука си, да ме враќаш стално во минатото назад. Прости ми, само да ти помогнам сакав… Сакам се’ уште, но има нешто што ме сопира!
Меланхолично и монотоно ми стана местово, а и кога не било. Среќна сум, со тебе, со него, со неа, со сите нив; забораваш ли дека постои еден млад и осамен заталкан во мисли патник? Секогаш доаѓав со подароци, секогаш умирав во сопствената душа, што ја уништувавте до болка и врв. Моето време кошта, жалам за секое дело кое било со добра цел. Не жалам буквално за делото, туку почнав да станувам некој, што реков дека нема да сум! Не е пресуда, не е разумно, не е логично што имам врв на јазикот! Имам врв и на толеранцијата за вашите банални разговори! Имам и мотив да бидам уште подобар човек од вчера… Имам емоции, да! Но, не ги покажувам…
Болно е и не е. Комично е и не, не е. Нема да биде… На мојот пат сум соочена со молкот, си го враќам назад, поминува времето на скитникот, на волкот и на оваа мала приказна. Прекасно е и прекрасно е. Најмило е и се’ што ми се одмили е. Љубов ли е на крајот од тунелов или само светлина? Нормално е за мене, не за вас. Во вашиот суров и нечист материјален свет, сум олош и поган ѕвер. Извинете… Не ве молам, сурова е реалноста. Станав реалист, кој е далеку од оптимист и песимист. Станав перфекционист, кој е далеку од емпат и сангвиник. Не ми требате, нема враќање…
Болеше, признавам. Секое утро се будев со насмевка, навечер бистрев глава од празни разговори и трескање глупости. Депресија ? Батали ме… Сум само уморен талкач по одговори, кои ги имав; но не сакав да ги споделам. Болеа сите ваши прегратки. Се уморив. Мртва тишина владее во мојот душевен мир, ми треба искрена прегратка, а не моето рамо-мета за подбив. “Тука сум секогаш, за тебе”; “Што и да ти треба и во било кое време барај ме”; “Ќе се среди се’!”; Најболно од сите нив беше “Пак ќе дојдам – ти само чекај ме”!
Ти признавам Странецу, ми беше лекот, ми беше и отровот во подоцнежно време. Ти признавам и овој пат, пријателе, само остави ме да ги исцелувам раните. На мојот пат веќе нема место за тебе. Нема време за солзите и не можам да изигравам вечен роб и психолог за вашите ситничарски проблеми. Не е дека немам сила да ве ислушам или дека не сакам. Доволно е!
Ти признавам Љубов, не успевам лесно до врвот, а и таму некако ладно е. Што ќе ми е врв, ако нема место за двајцата нас?
Не играј… Немој против мене! Не оддалечувај се! Само престани да ми копаш во минатото без срам! Престани да ме следиш, ќе губиш со секој нареден чекор. Веќе ми е рамнодушно лицето. Не се смеам на вашите пакости, не се смеам и на вашите глупости веќе. Остави ме! Ова морам да го сторам сама. Нема враќање на местото каде се повредив – не заслужувам да скршам нога или рака, ми треба некој добар фрлач на камен и да ме погоди во глава за да го сопрам ова инаетливо срце. Јуначко или покварено е?! Ако немам време од денес или од утре. Паметам! Не сум веќе истата јас. Се сожалував на вашите солзи и паѓав на иста фора, на истата ваша лажна пријателска љубов и ме убиваше секоја ноќ во немирен сон таа љубомора. Те сакам! И ти се извинувам, но на мојот пат нема веќе место за било кој… Реткост е да се биде морален во денешно време и не си никој и ништо! Нешто си, владетел или роб на парата? На што си ? Јас сум спиритуалист, ослободена од такви даноци. Не ме интересира веќе ништо. Ветив и исполнав се’, за да ме стрелате со очите подли и јазици – без цензура и стоп. Врати го филмот и вечерва, помисли на големите наши друштва и оној човек кој не знаеше за доста.
Убиј ме, ако сакаш после ова… Нема да боли, знам дека зад пиштолот ќе е тој што го сметаш за близок, најблизок. Умира нашата болна слика, нема да ја запалам! Нека стои на листот… Нека ме потсеќа, за еден ден некого да можам да научам – дека некогаш и во себе не можеш да веруваш. Прости ми! Можеби ќе погрешам, но се плашам дека морам да ве оставам на почетокот на нашата приказна. Доста е, веќе е касно! Се’ најдобро браќа и сестри, ви посакувам од се’ срце. Немам веќе ниту стих, ниту одговор, ниту збор… Не останува ништо…
Повторно е тоа што следи…
Следи МОЛК!
Поздрав, ве сакам!
М.С
Хаигата, за тебе
Разбуди ме од сонот – кој го нареков живот;
Но… Пред да ме разбудиш вистински,
тропни на вратата само три пати;
Погледни во ликот на огледалото…
Замижи срце и уште еднаш прости им!
Расони ме од сонот – кој го нареков ЈАВЕ;
За сите поминати години – болни
За љубов и Исконски солзи!
Разбуди ме, без да ми кажеш збор…
Замисли, како животот ти поминува како брод
Во шишенце, патување… Нека биде последно
Не сакам да те боли!
Не сакам и да сакам, ама што можам…
Повреди, рани, отрпнати болки
Од размислувањата за минатото
Ми помина возот… застана на последната шина
Пред тој Амбис изгубив се’, емоции да не покажам
Тоа не ме болеше, колку што беа болни спомените
Умира и последната солза, за нас – неодамна ја пуштив…
Само за Нас, а ти со ноќите си другар/ка
Сега е само за моето, сопствено ЈАС… Да! Тоа ме боли!
Среќо, спаси ме !
Те преколнувам… и премногу ме боли
Телепатија и Емпатија се моите чувства
Бессони ноќи и течноста пуста!
Ја заборавив девојката што сакаше вечно да те чека!
Замина во Темнината, се појави нова Ѕвезда и да не заборавам:
ме навреди твојата тишина и погледот вперен во вис…
Која иднина ја бараш, кога ве оставив на пола пат…
Може ќе се најдете на шината…
пред танцот на возот вистински да запре!
Писмото го скоцкав, завршетокот е краен!
Болен и осамен крај, за една пустинска надеж и сите солзи
За една болна љубов – што Не’ извади од памет!
Го заборавив и секој лично напишан твој стих…
Нема спас
И за жал, од тоа и се плашев…
Нема назад!
Разбери ме, под притисок сум и премногу реално ти зборам…
Есента ќе ги покрие новите насмеани лица на мојот пат…
Ти само спомни си…
Дека можеше нашата хорор-сказна да биде бајка…
Ме боли најмногу од се’…
Душава ми вришти, но излезе ете…
Ти само помисли си…
Јас го ставам крајот на нашата приказна
Ликот ми е мртов-ладен и исполнет од љубов…
Навикнав како волк да живеам…
Сега сум во потрага по нова глутница…
Те оставам по кој знае кој пат…
Но овој пат вреди!
Истовремено сум и среќна и тажна…
Но што можам…
Кога си дозволив пред некој друг и подобар од тебе – месечар…
- да паднам!
Извини…
А ако можеш и прости ми, но јас морам….
Да продолжам напред и овој пат ти ветувам…
Насмевката на ликот и пејзажот на врата!
Засекогаш исчезнувам!
Со почит,
Од твојата единствена “Хаига” остана само бледа сенка…
M.С
Одлетај…
Земи ги моиве Очи..
И погледот нека ти зборува…
За да ти покажам зошто – само е чад од цигара;
За да ти покажам насмевка
Која би те расплакала
За да ти покажам сонлив поглед,
а сепак да не можам да заспијам!
Земи ги…
Однеси ги од мене
Ги мразам…
Нека потонат, заедно со сидрото кое го фрли веќе еднаш!
Земи го и мојов памет,
па биди попаметен и од него
Трескај го од земја ако го гледаш
Пак се враќа со Гард, спремен и пречекан
Со смелост, со храброст… СО СТАВ
а не кукавички како тебе… исплашен… што ти е…
страв…
Земи го и срцево, искрши го на парчиња
Секако е кршливо ‘ко стакло, сепак те молам за внимание
да не се исечеш од ‘срчите’ ,
што остануваат кога го кршиш
Пошто не молчи тоа, барем тоа не…
Тоа Не суди…
Не обвинува никој друг освен себе !
Земи ја и храброста моја – плачи!
Тоа не е страв, напротив го сметаат за смелост!
Само силните можат да заплачат…
Пошто си никаквец, бедник и таков те направиле…
Колку пати се проколнав, што те засакав ?
Толку пати како некој со нож да ме пресекол
Колку пати заплакав ?
НИКОМУ НЕ КАЖАВ!
Знаеш што не можеш да ми земеш, несреќо ?
Само едно не можеш да ми земеш, а тоа е објавата
Објава на војна… Бандити ?
И премногу војуваат…
Несреќо, не можеш да ми ја уништиш…
БАШ НЕА!
А како што гледам доаѓаш…
Повреден и осамен, пак те повредиле ли ?
Тогаш ти текнува на паметот, што ти го одзедов со неа…
Те нервирав…
НЕЛИ ?
Насмевката, не среќо
Таа не ја гледа секој…
Барем не на ист начин!
Поздрав,
М.С
Странец На Векот
Бура од Емоции, насочена кон една права линија. Не споредувај туѓи приказни, ако не знаеш. Не ме осудувај уште пред да ме запознаеш. Сплотени силуети и меѓу нив лежи успехот… Пехарот… Што и да ти кажам, проблемот не постои. Ти само така погрешно перцепираш, читателу мој… скапоцен. Психолошки профили, разлистани книги и лисје искинато во мојата фиока. Ништо не фрлив, се понадевав дека ќе притреба. Јасно е, нема потреба од чување на моите нацртани тажни очи… Жалев за Општествово… Сега веќе не ми е ниту малку гајле, верувај.
Неверства, уништени слики, пошто не пратам детали, ја гледам целата слика, а ти суди колку сакаш. На крај ќе платиш со своите злодела. А љубовта? Каде е таа? Некако како да ја снемува со секој нов чекор. Каде си ти?
М?
Читателу?
Живееш во виртуелен свет и луѓето ги гледаш како банкноти. Не ми требаат такви маски, го огрдуваат сечив лик. Зад секој човек стојат изодени патишта… а ти осудуваш за еден мој коментар?
Судиш по години за нечие искуство. Подобро изчезни од мојот видик и тоа веднаш.
Поминаа светлосни години… Замисли… Што да замислувам? Кога те немам…
Само ронки од лебот, што го печев, оставена на цедило, црната овца меѓу сите волци.
Соништата и илузиите на Нептун и филозофијата на Јупитер го заспаа Марс – познатиот Бог на Војната. Мене пак помили ми се сателитите негови. Фобос и Демос… сакаш разбери, сакаш не. Не сум тука да ти делам памет, можам да ти дадам мислење, а не да го пренасочиш разговорот. Па за крај да ме обвинуваш дека те советувам.
Кога соништата ти го вртат грбот, утрото е се’ што ти преостанува, нова шанса за промена. Го знаеш Ганди? Му ја знаеш ли мислата по која е познат? Онаа..
“Биди промената која сакаш да ја видиш во светот!”
Каде сте сите вие? Ве нарекувам со истото име. Ме враќате назад на почетокот… Читатели мои, само вие сте ми мили. Барем се трудите да сфатите еден залутан патник, што го бара Диоген, место човекот. Парадоксот…
Кога ве запознав доволно, како некој со стрела да ме бодеше низ срцето. Повеќе пати, наместо љубов, јас со памет станав војник, Волк Самотник…
Наречи ме и Скитник, додека мислиш дека лутам со мислите… Марс излегува преку искри од некогашните браќа, што станаа ладнокрвни ајкули што ми ја парчосуваа душата, за на крај пак да не можам да ги замразам. Не умирам никогаш…
Чудна сум нели ? Барем тој така ме нарекуваше…
А тоа со Диоген, да не заборавам, тој не умрел, живее во сите нас. Наместо во себе да го бараш човекот, полесно ти е да обвиниш некој друг. Секојдневен парадокс на сплетки, што го колваат дробот на Прометеј.
А ние двајцата? Станавме обичен МИТ, недоделкан и прост, а бевме ТИМ…
Тимот што ќе го освоеше светот ?
Така ли се освојува свет?
Без ронка срам…
Ниту малку жал ?
Се’ е наопаку, нели странецу ?
За тебе среќо, јас би го свртрла и цел свет, патувајќи, лутајќи и трагајќи по твојот единствен лик. А ти… Ти ќе ме бараш во сите нив и на крајот ќе ме најдеш само некоја евтина копија од мене…
Зашто имам срце и не го штедам веќе, тоа доволно патеше.
This text is recommended only for people who believe in unconditional love.
Not everyone 😉
Писмо
Наместо колоритно Изгрејсонце, утрово ме дочека пороен дожд, од емоции и разбранувано Езеро. Го очекував тоа.. Цела ноќ..
Уште една од оние, на кои навикнав одамна. Соништата, амбициите, мотивите, идеите… Повторно ме осамна зората. Зграпчи го денот, нели?
Искористи ја секоја ШАНСА… Секоја можност, секоја Нова Прилика. А се враќаш, се враќаш пак, но овој пат ќе останеш подолго. Те чувствувам.
Ѕвездо, се уморив, премногу се уморив од чекањето да се појавиш, да засветиш повторно. Да ми го осветлиш патот.
Ѕвездо, колку ноќи останаа зад мене, непроспиени, за да те чекам, за капка сон да немам, верувај ми само ти ми фалиш меѓу сите нив…
- Ѕвездо, зарем толку време ти требаше да се вратиш?
А јас… Престанав да бројам минути, саати…
Ѕвездо, знаеш ли колку ноќи ми беа премногу кратки, за да гледам во бескрајното небо, во далечините темни ? Ѕвездо, па јас и ти само заедно функционираме реално и вистински. Ти простувам. Повторно ти простувам, иако сомнежот е тоа што ме копка цело време и ме враќа назад.
Ме враќа назад на почеток, буквално со секој нареден чекор. А чекорот ми е во непозната средина, во спротивен правец. Нејќам назад, таму веќе секој ме знае.Сакам промени, Ѕвездо. Ми требаат. На тој пат НАЗАД, знам што оставив… Знам и што се’ сретнав, знам и што ме задржа. Се плашев…
Се плашев премногу Ѕвездо, но не пуштив глас. Јас молчев. Премногу долго молкот ми беше сопатник, за на крај да се разделиме. А ти Ѕвездо, ми даде избор…
Изборот беше помеѓу Минатото и Иднината. Но сепак ми дозволи јас да одлучам, ми даде мотив, за да се соочам со Судбината. Со мојот најголем Непријател. Знаеш Ѕвездо, сигурно знаеш. Затоа и те немаше да ме придружуваш толку долго. Се’ беше поради моето молчење, се’ беше поради Стравот врежан… од моментот кога ладнокрвно ме зеде во свои раце и ме застрела директно во срцето.
Се променив ѕвездо. Целосно и на подобро. Се соочив со себе и со моите бескрајни сништа. Ти текнува ли на моите Амбиции? Па, заедно ги пишувавме на листот… Се сеќаваш ли? Се сеќаваш ли на моите копнежи, на моите стравови, на сите солзи што заедно ги остававме на лисјата во ноќите, заедно со зборовите “можам”, “ќе издржам се'” и многу други…
Ѕвездо, зошто толку долго те нема?
Ќе ми одговориш ли?
Не беше се’ толку сјајно, за целосно да заминеш од мојот живот.
За момент помислив дека тотално те нема, дека тотално изчезна.
Но ти се враќаш, баш кога најмалку те очекувам. Како сега. Уште куп работи сакам да ти кажам, но сега јас се уморувам среќо, а недостигаш многу!
Ќе ти раскажам утре, може и задутре. Може и ден после тоа, којзнае. Се надевам дека ќе дојдеш пак.
Ќе те чекам, до нареден пат!
Јас, утринското кафе, мирното езеро, изгрејсонцето и синото небо.
Со почит,
Твојата Сенка…
µ.∫
This text is not recommended for people, who are depressed or stressed.
This text is an emotional letter, which was never sent.
This text is from work… III shift successfully has officially
done for my life. It’s written on the 3d of June 2019.
I hope it will help… Inspiration comes whenever you need her!
Bye… for now!
Forever yours,
M.S
The Queen of Spades 