Silence is a source

Dear Friend,

I know we haven’t talked in a while, but it had to be like this, I guess. I needed the will to stay alive more than ever. Only a few people would understand the chapter I was walking by. We never speak about the fights on our own, when we are all alone. Why would I even try to be compassionate? I know it’s a weakness for them all, to be like that, to be human after everything you have been put up with. So, I do apologize for not being there when you needed me the most, but I haven’t been myself lately, let’s just erase the pain. If it was that easy, everything would be so simple, so no one would want you on the same page.

Trust me, I know how it feels, to be broken by the people you want to stay in your life. No one wants to hear this, but without them, you wouldn’t be so careless and free. Nobody deserves to live in a prison, and when I say this, I mean it completely. We don’t look at the past to stay there, only to see the lessons and run another night without a fight. They look at me and they stare at me only to find out something which could hurt me again. They can’t, no one can hurt you in a way you can hurt yourself. Just tell me the reason, why would you want to hurt somebody? I wouldn’t want that, and that is the main reason I run with all my might from anybody.

I guess people love to get hurt, they are so used to it. If they don’t get what they want, they find another person, and instead of healing, they are damaging even harder than before. I’d rather stay alone instead of being with people who make me feel alone even more. Maybe that’s the curse I have to pay, maybe there is God after all…

Before I swam to the shore of my last war at the seas, I say last, but I know it is only occasional, for now, I had to face all the mistakes I made in the past. Fate seems to treat us the same way we treat people. I chose kindness, but it hit me as hard as it could, so I could not move from where I was then. And I was just weak. I was just overbearing so I had to ask for help from someone else. I knew how much the trouble would cost me, which I did not choose even then.

I’ll remain silent because the world is so loud.

Unfortunately, in this life, I have not chosen who to love and when to leave, but I am not alone in that. We all have to face that pain from time to time, in which no one believes and doubts too much, just so that it is not pushed into the abyss. It is human to sin, but how long will I have the strength to forgive? I do not know, but I do not wish such pain on anyone. Even if I am a fighter, not everyone has the strength to face, not everyone has the strength to end the war, but one thing I would ask you, my friend, is why do you start at all if you do not intend to go to the end? To satisfy the need of the ego, to be destroyed by vanity, or just because you are hungry at the moment? What are you starving for, exactly? We did not understand each other, but of course that we parted somewhere on the way.

The eyes are separated because one eye does not trust the other, let alone trust someone unconditionally and blindly. And when my questions are answered, I will not need to seek an answer to the new ones, because the pleasure is just a moment, we as humans are always looking for something new, something that would play the child in each of us.

But I am looking for inner peace, I lost it once and then again, but not for a moment did I feel like a loser. Only those who have given in to low passions have lost, and I am always here for those who know where and when. It’s not easy at all, I know that, I learned it the hard way, but the guard is up when you’re at the bottom. Heavy stones, even more, irresistible smiles, because they weigh more than a million tears, which I did not let go of, I did not give them the right to come out.
I did not want to be the most powerful in the room, but I knew when not to speak and silence if it’s too painful for you, it’s a cure for me. We are not the same. We will never be, it is just a theory of time, and I do not plan to say anything that I know will be abused against me, yet they are just people.
I distanced myself from everyone for a while because that time is still money, I have chosen to save it and spend it only at the right moment. Silence is a source, not everyone chooses to remain silent, but the power of the man who is silent even if he is right is great. And if you want to shout right now, climb to the highest field, call it “success”, I will still breathe and exhale freedom, because of my concept, because of my mission in the world, but I guess I deserve to be happy, we all do, don’t we?

Forgive me, my friend, even if you hate me, I’m here whenever you need a listener.
Greetings, to some better days.

So far, so good…

MS

Muzička Kutija

Dobro veče još jednom, zadnji put za ovu godinu…

Posmatrala sam devojčicu kako se kreće sa svim teretom na ledjima. Bila je slepa, ali ipak je nosila kofere. Koferi su bili tamno sive boje i izgledali su jako tesko. Ona se ipak nije predala, padale su stvari, no nije se obazirala na to. Oči su joj bile umorne. Umorne oči koje su bile ispunjene nekim čudnim sjajem, kakav nisam videla do tad. Imala je teške cipele, ali bila je naviknuta na poraze. To se moglo primetiti iz daljine . Nije se predala ni kad je ispala njena omiljena sarena torbica. Nije se predala ni kad su je spotakli.

Stala sam blizu nje, da proverim dali bi mogla da me oseti u njenoj blizini. U istom trenutku je rekla “Pa ko je to, znam da si tu, šta hoćeš od mene”…. Od svega što sam mogla da primetim, nisam ni mogla pomisliti da je tako hladna kad priča. Nekako sam skupila snage da joj kažem da sam tu i da nema nikakvog razloga da se od mene plaši. Jer ja ne znam nauditi drugima, a sebi…. E to i jedino znam.

Rekla je:

“Dobro onda… Ja moram da idem, no nikako da stignem do te stanice…. Nekako me strah da se obavezujem…. A najviše od svega se bojim da ne stignem prekasno…. Vi ste verovatno mislili da sam slepa, ali nije tako. Ja samo hoću da se smirim i da sve ovo sto gledate više ne postoji, jer srce je puklo jednom, dvaput, triput… Više i ne brojim koliko je to puta bilo. Prepuklo mi srce od nepravde i zlocina, što su mi naneli moji bliski ljudi… Nikad od partnera, nikad od porodice koliko od bliskih… Onih koje sam sama birala da spasim, tako sam tonula na dno, tako sam i isplivala. Ali verujte da mi je sve ovo teret, teret veči od zivota i više nemam namere da ga posedujem. Uzmite nešto ako zelite, no retko če te nači nešto drugo sem noževa…

Duboko me povredile reči što sam čula, pa sam morala da pitam za godine i odakle dolazi…. ” Dolazim iz daleka, nije bitno odakle…. Bitnije je da stignem sto pre, zato molim Vas izvinite me, ja žurim na voz… A sigurno taj voz me nece čekati ceo zivot, pa eto… Pitali ste me za godine… To ču odgovoriti, imam samo dve godine ispunjene srečom, ispunjene ljubavlju, ispunjene ćutanjem i zrelošću. Sve drugo je bilo nonšalantno i neželjeno, no moraš sresti svašta u ovom zemnom zivotu… Evo, uzmite je, da me se setite ponekad, uzmite moju muzičku kutijicu, ona je najvrednija od svega sto imam.

Ona me nosi i do najdaljeg mesta na svetu, ona me nosi i izvan svega što tezi, ona mi pomaže i ona je moj jedini prijatelj. Da nje nije bilo, ja ne bi bila ono sto jesam, samo jedan obićan nesretan čovek koji želi pomagati, a ne traži baš ništa za uzvrat… Čuvajte to dobro, taj dar ne moze imati bilo ko.” Ali devojčice ja vam ni ime nisam rekla, kako mi dajete nešto tako vredno za Vas? Nasmejala se no polovično…. Ponovo je rekla da mora da ide , ostavila sve kofere pored mene, pa sam je pokušala ubediti da če uhvatiti sledeci voz, ali uzalud, nije slušala… Nije ni htela da me čuje… Opet sam bila radoznala i pitala sam ” Pa dobro šta ima taj voz sto ovi drugi nemaju?”

Odgovorila je u kratkim crtama.

“Ja sam vrlo selektivna osoba, ali sve ovo što gledate gospođo je sve ono čega sam htela da se resim več duže vreme , nemojte me ni pitati sta i zasto ima toliko noževa, ja samo imam srce, a drugi nemaju i eto, vreme je pokazalo svoje. Rane su isceljene, praznina je popunjena nečim drugim osim mrznje, nečim čega retko ima na ovom svetu… Zove se ljubav, nada, vera, volja i sve sto coveku treba. Ali mi tražimo pare, mi radimo da bi dobili pare i mislimo da je to cilj života. Zvući smešno zar ne? Gospodjo taj dar meni ne treba, ja sam naporno radila da imam sve što imam ali dali vredi? Nož je bio zabijen u moja leđa toliko puta , da mi je svaki poraz samo put do izlaza…. Bolelo je tako što nisam mogla skupiti snagu da ustanem iz kreveta mesecima, nisam mogla ni da otvorim oči, živela sam u mraku, pa da me ne bi pojela ta tama sa svima vama ja sam morala da šutim i samo da posmatram okolo, ponekad i da nešto napišem, nisam pitala koliko treba da se plati za sreću, več sam poćela da je gradim, usput sam uništila sve, no nisam se predala samo sam skupljala snagu za novo, za novi dan, za novu nadu….

Čuvaj tu kutijicu, meni više neče trebati, ja več odavno znam svoje mesto. Pitali ste me za voz i šta to taj voz ima pa što drugi nemaju…. Ima mesta, ima puno toga, ali nije to ta razlika. To je voz za bolji svet, e to je ono što drugi vozovi nemaju, zato želim ti sve najlepše i nemoj se predavati i nemoj gubiti ljubav svog života zbog tuđih bolnih reči, znam da oni znaju da zabole ali evo i sami vidite šta nosim u mojim koferima. Ostavite ih, neka ih uzme neko kome trebaju noževi, ima za ćitavu vojsku, ja sam stvarno umorna. Čuvajte se. Prvo sebe, pa onda drugih koliko i da izgleda sebično drugima, ne dajte se godinama…

Sad moram da idem,

Zbogom.”

Otišla je poput stihije, malo burno malo smireno… Pomirila se sa sudbinom, a šta da ja kažem na to? Gde je moj voz i gde se nalazi taj voz o kome je pričala i ne znam, ali nadam se da je sretna danas, sutra, prekosutra, nadam se da je smeje neko ko je voli, ko ume da je sačuva i ko ume da je brani od lošeg drustva. Nadam se da ču da skupim snage da joj se zahvalim za sve sto mi je rekla, a ja ču ipak da budem odrasla osoba. Ja ču ipak da isprobam da pustim neke pesmice iz te kutijice. Ja ču da budem sretna, ali to uopste nije sebično, to je smisao zivota. Da pozelis nekome sreću, da podelis sreću s nekim, da imaš nekoga voleti… Ja ču da poverujem u to, da ipak svet nije tako zao, da su ipak ljudi samo nesretni i nemoćni. Jer i ja sam volela, znam da čuda postoje, samo treba ponekad da sklopiš oči. Svi mi pravimo greške. Izvini ali niko nije bezgrešan na ovom svetu. Sve što treba je voleti, a ljubav, ljubav čini čuda i ona je jedini put do srca…

A ti, da, ti reci mi…. Koje vozove ti čekaš?

Zbogom i

S ljubavlju,

MS

Строго (НЕ) Доверливо

Секое добро, драг читателу и овaa вечер. Многу задоцнив со оваа објава, но не сум тука во овој момент, за да ти се извинувам, а камоли да се правдам зошто ме немало. Ете, имав некој бурен период, изгледа така требаше да биде, да се соочам со уште некој мал ураган на патот до некаквата цел. Каква и да е целта, јас ја прифатив како своја и нормално дека ми значи секој момент изминат во самотија, самотијата која најмногу ја сакам и почитувам како дел, кој морав да го изминам. Ако не грешиш, не учиш ништо ново, нели? Но, моите грешки немаат име, немаат ништо лично со никого, освен со своето сопствено “јас”. Стандард шема, а без план, без мотив, без ништо…

Се обидував да ја најдам потребната доза на “концизност”, од која одамна заталкав без да се помирам со судбината, не ми успеваше тоа лунѕање без капка сон, но се уморив. Може да кажам и дека се преморив овој пат од докажувањето дека јас сепак сум голем лажливец. Лажам по потреба, за да убедам други дека сум моќна и лажам по потрага за среќа и низ неа да се усреќат други и со помош на фантазијата се обидував да измислам некој нов свет, без да се повлечам во себе, но ете пак не успеав. Лажев доста долго дека немам потреба од никој во тежок период, како што лажам и сега дека сум сосема добро, дека планот ми успева и дека реализирана е секоја моја идеја, но веќе немам намера да премолчувам. Па зар има поголема лага од премолчување? Мистеријата е секогаш интересна, но овој пат чувствувам нешто далеку подобро и пореално од неа, за да не можам да се вратам назад на почеток и да, веќе не можам да се преправам дека немам никакви чувства.

Ако можев да дозволам сè, без да чувствувам ронка жал за сето она што не успеав да го искажам, ќе бев ли сега тука и ќе пишував ли вакви зборови? Не верувам во ништо, процесот е таков, пргав и сè додека мислиш дека нема решение за ништо, ќе те вовлекува во уште полошо издание од претходното. Се запознав себе и во тоа светло, не се препознав во огледалото на мојата совест. Се искрши сè на милион парчиња стакло, па повторно останав со ништото и сопствената лукавост. Упорно се трудев да ги излажам сите дека сè ми е добро во животот, трудејќи се да измамам насмевки на луѓе, кои ми значеле нешто. Што сум јас освен лажливец? Можеби сепак само скршен човек, со пропаднати идеали, во едно невреме, кое уништи сè што можеше пред себе; можеби пак сум само еден идеалист, кој од одамна останал без ништо, па навикнал и да не бара повеќе од тоа што го има.

Или сепак само преовладала таа селективност кај мене? Па зарем треба да прибирам сечие мислење? После ќе излезе дека сте барале слушател и бидејќи некој се дистанцира и сака да остане сам, од потреба за “соочување со себе”, од губењето на сопствениот одраз и притисокот што доаѓа од нереализирани суштества и сите тие мисли напаѓаат до доцна во ноќта па се до мугрите. Не можат да се скротат, тие навистина немаат поим за колку и кога е веќе доста. Дојде време да се разграничат доброто и лошото овој пат, да извлечеме по некоја поука, а и да се задржиме на “златната средина” и нејзината природна рамнотежа, да заврши потрагата по балансот, кој го изгубив пред неколку месеци…

Никогаш не сум кажала дека не сум згрешила, но ете, јас не знаев да се извинувам. Навистина не знам да се извинувам, ако не гледам потреба за тоа од другата страна. Не знам да се извинам, бидејќи во моментот на случката, некои отровни зборови биле кажани во афект. Никој не ја контролира лутината во такви ситни моменти, но што би направило тоа “извини, погрешив, не сакам да се повтори, моја грешка е, прости ми”, знаеш ли? Сигурно би било нешто повеќе, би значело и би вредело. Сакав да останам “фина”, но ни тоа не ми успеа. Премногу долго се борев, па си мислев и давав лажна надеж дека тоа можеби е последната борба; кој би знаел за утре и што ќе се случи во иднина?

Сепак, се надевам дека си добро, ако можам да кажам и мора да си добро, треба да си добро итн. Јас никогаш не мислам на себе, но секогаш тргнувам од себе во било која работа, во било кој однос, во се. Знам дека е тежок патот, но не би избрала друг ни за цена од 10 други и поинакви животи. Каков и да е, мој е овој живот, а јас сум човек со одредена резерва и воздржана емоција од пребурно реагирање…Всушност, јас само го знам значењето на овие зборови, колку и да се големи, колку и да се мали кај другите луѓе и според нивните расудувања.

Јас не сум тука за да расудувам и за да делам памет, покрај се, сум само човек кој знае што сака и до каде му се границите во животната сфера и извини ако сме се разбрале погрешно или па воопшто не сме се разбрале. Може и преувеличувам во некои работи, но тоа е само мое мислење и нема што да се правдам поради него. Затоа човеку, имај трпение, се си има век и рок на траење, па така и мојата нервоза, за која сум сигурна дека и овој пат лесно ќе помине.

Лекот е во тебе, само треба да прекинеш да го бараш и веднаш ќе се појави, но ќе те замолам за нешто и оваа вечер, а тоа е “не ме прашувај како знам”, само разбуди се и дејствувај…

Строгоста на мојот поглед зависи само од ликот со кој комуницирам и е спроти мене, а доверливоста зависи само колку од “тајните” можат да бидат споделени и нивното траење… Колку повеќе премолчувам, толку повеќе се таложи, болката и тагата се секако неизбежни во цел живот, но јас одбирам од нив да учам лекции, а не постојано да ги повторувам истите патешествија. Прости ми, сега треба да се вратам во реалноста и да почнам одново, константно да продолжам да се подобрувам во расположение, во дела, во зборови, во управувањето со себе и својот живот, бидејќи е само еден… Само еден.

Со почит,

МС

Дуализам во Самотија

Повторно ти посакувам “Добровечер” прескап мој Читателу, но овој пат нека е само за тебе. Се видело од добрината на луѓето, низ животов и нивните намери, талкањето ми стана бесцелно и попусто, но треба да се продолжи… Би се прашал/а и ти дали некогаш одмарам, но не ми дошол тој ден, ако сум чекала ден… Ако и само ако, но јас не сум навикната да чекам, прости ми. Навиката како и секогаш, го направи и денес истото, замижав свои очи, за да простам нечии грешки и полека заминуваат во заборав. Заборавот е многу долг и тежок процес, но ете така требало да биде, без грам совест, без грам извинување и опростување… Сите слики, кои можев да ги насликам ќе беа залудно насликани, сите болки кои успеав да ги задржам во себе, ќе беа само залудни солзи, солзи излеани од поточе до рекичка, до река, до море, ќе се стореа Океан. Некаков океан, кој би уништил многу, а би поплавил само нечие срце. Срцето чука уште, брзо или бавно, не ми сопира, трпи некакви болки и се исцрпува. Нека е тежок процесот, еден ден ќе се заврши. Ќе заврши заедно со моето талкање низ висините и падовите, ќе заврши пак во облик на поточе, мало изворче.

Чувствата мои, кои ги ослободував на сите сцени, каде ќе ми беше дозволена таа некаква “слобода на изразување”, беа обземени од некаква тага, радост и измешани емоции, беа некакви сигнали или знаци, но кој сфатил, си сфатил. Чувствата мои, беа долго време зад некакви решетки, се сопирав, се борев сама со себе за да не ги извадам, но ете попуштив, па како ќе ме разбереш ти, не знам, а и не е мое да ти кажувам “што со мои/што со твои” проблеми, не сум тука за тоа. Барем не, оваа вечер. Оваа вечер ќе ти ја посветам целосно ТЕБЕ, затоа што долги се тие години, кои ги талкав сама, како огледалце, кое ги гледаше сите “пријатели”, со исти очи, со душа на старец, со срце на дете. Велат, од наивност било, јас мислам, ќе погрешат што и да кажат, па како ли се правдаат чувства, емоции, фази и процеси? Се правдаат ли? Како би ги оправдал ти? Ма слободно, објасни ми, јас секако сум тука за да ги ислушам сите и потоа да станам виновник за своето сопствено мислење, кое го преточуваат како совет кој не го ни слушаат, сепак е во ред. Не им судам ниту нив, камо ли да ти судам тебе… А и зошто би? Зарем твојот живот е мој?

Ја бараш грешката упорно, ја бараш на сите места околу тебе, но залудно е, ти ветувам, без да очекувам нешто за возврат, не ме бива за придобивки, јас сум обичен губитник, се снаоѓам некако, тврдоглаво, пргаво, но успевам да си заминам од нечие “мислење” само поради тоа што не сум тука за тоа. Тука сум за да се искажам, што ми смета и на што не би се надевала, макар на сон, макар мала желба. Дуализам, но единство, лично и персонално, потпишана на секој цртеж, кој сум го цртала само за да се смирам себе, не за да го видат, не за да добијам критика или коментари од страна на луѓе кои не се разбираат сами со себе. Па ти ако сакаш, слободно и дијагностицирај ме како пациент, од кардинални забелешки, но моите очи се такви, црни како ноќ кога ми е душата празна, но тие се полни, само никако да се доисплачат…

…

Јавното мнение пак, уште помалку ме интересира, не сум имала намера да се вклопам уште од детството, знам дека ќе биде така секогаш, скромноста за нив никогаш нема да постане доблест, само тие што кажуваат што и како треба, се далеку од скромни, далеку од вистинити, избегани далеку од своето јас. Можат да ме разберат ако сакаат, но јас никогаш не се доискажувам. Која е поентата, да водам монолог за да си го прочитам напишаното ли? Која е смислата на сите тие “монолози” со луѓето со кои неминовно се сретнав низ овој брод, што неуморно плови низ секакви немири, бури и ноќни мори? Тука сум, секогаш и ќе бидам, но не поради мои цели. Ти требам, но не мора да ме имаш, а и ти ми требаш, но не мора да те видам. Доволно е да те почувствувам ‘кo “близок”, макар еднаш и не мора ниту да зборуваш…

Ете ќе ја премолчам и оваа љубов, која страшно ме иритира, иако сигурно не е првата, се надевам дека ќе биде последна и затоа одбирам да премолчам само за да не те повредам. И ако нешто не сум ти кажала, не значи дека не сум видела, само ти давав многу шанси за да промениш збор, кој би сменил контекст, но ете, нека бидам пак јас таа што е повредена, чиста навика. Доста долго страдав, сега сакам да одморам… Дали е одморот дестинација, тоа не знам. Само ако ме прашаш дали знаев да сакам, знаев и тоа како… Но ти упорно ја бараш грешката на места каде таа не постои, но помалку ме боли, дури можам да пишувам. Нема да ми е прв затвор, иако јас не сум ниту Странецот ниту Албатрос… Ниту Инает ниту Тврдоглавост, не сум јас таа што треба да ти кажува како со твоите чувства, ниту ти да ми кажуваш како со моите… Ма да и ова што го пишувам ми е некако многу, барем не те повредувам лично, барем не те повредувам во живо, не сакам, не дека не можам. Ти слободно летај и стрелај сечие срце, моето ќе си крвари, ќе се исцели. Но нека, јас не се жалам, нека крвари, навика е и тоа. Ќе премолчам на сѐ, ќе простам сѐ, ќе заборавам, но сепак ете ми маана, јас најмногу мразам кога ме обвинуваат неправедно.

Приметувам сѐ, посматрајќи од ќошот на некоја замислена соба во мојот сопствен свет, не сакам да лажам, не сакам ниту да бидам излажана, но ете лојалноста кон било кого скоро секогаш прескапо ме чинела, се навикнав и да плаќам. Нека плаќам барем јас, нека продолжи ова “шоу” предводено од луѓе под маските, кои се маскираат само по потреба да не биде забележана нивната тага. Мојата маска е скршена негде, на дното ја оставив кога тонев, за последен пат и повторно според своето сопствено убедување не сакав да вовлечам уште некој друг таму, па јас не сум сидро, сум само обичен човек. Дотолку обичен и скромен човек, кој не бара ниту да биде прочитан… Па јас го правам ова само да си олеснам дел по дел од душата која заталка негде, по своја волја, нема што да и бранам. Замисли да те бирав со памет, за да те засакам… Тогаш би било од интерес, не би било вистина, но ете тука некаде се крши и вазната, немало доволно вода и некој несакајќи ја турнал на под, се разлеала, цветот венее и натаму нема убедувања дека се простува се. Се бира ли во кого ќе се заљубиш? Чекај, па дали љубовта постои воопшто или и неа ја убивме со мачкање очи? Можеби не ја убивме, но ја разнебитивме со интерес, можеби сѐ уште е некаде таму, но не ја гледаме од маските на очи, од лагите кои ги слушаме во прекрасното секојдневие…

Amphitrite

Љубовта, за која зборувам мора ли да е строго само за партнерот? А и каде е тој, “мојот партнер”? Ете не го гледам и вечерва, не знам ниту дали ќе го видам некогаш, бидејќи таа “безусловна љубов”, по која трагаме, не доаѓа сама, мора пред неа да поминат многу чувства, за да можеме да ја препознаеме.

На пример, изгледот кој го средуваме секој ден од утро до мрак, нуди многу убави нешта, но се краткотрајни и се само навидум, душата е преиспразнета и да, убавината не е доблест, само една голема маана, маана во карактерот, маана која сакаме да ја прикриеме со дискретна или претерана шминка, небитни годините, остави ги настрана. Пример број 2, ветувањата, односно лагите кои ги кажуваме како комплименти или лоши коментари за да исполниме некаква желба, тоа ли е љубов? Може и да е, некаква птица-грабливка долетала од негде и сака да не има и чува само за себе, посесивност. Трет примeр: Уште не сме ја виделе, но сме чуле многу за неа, сме избрзале со јазик пред мозок и сме ја навредиле, љубомората треба да е помалце, не премногу, некаква мера треба да се има, но како љубомориш на некој што не го познаваш? Можно ли е? Пример под точка број 4, може ли да стане опсесија некаква љубов, која останала само на допишување, на преписки, може ли да се сонува и да се оствари? Може ли, да мразиш некој кого не го ни познаваш…

Дај убеди ме дека успеавме сите нивоа да ги преминеме, но не мора, верувај ми, ништо не мора. И како последен пример, за текстов ете ќе застанам на бројот 5, пошто ми е еден од двата омилени, некако дамски ми е. Кажи ми дали може да се зборува за љубовта, која сѐ уште не ти е проживеана? Може ли дотолку да ја уништуваш и аздисуваш само бидејќи не си ја видел и не ти пишувала… Па нели сите имаме свои проблеми, дај кажи ми, изјасни се… Зошто би ти била јас проблем, зошто би ме решавал, зошто би ме уништувал, а и како би? Како би ме уништил ти мене, ако јас не ти ја дарувам таа “безусловна љубов” и кажи ми како после сето ова би постоеле НИЕ? Објасни ми, имаш време на претек, јас само прашувам, не мора ни да одговориш, само сакам да се доискажам и да завршам тука. Да не должам повеќе. Ете пак јас нека бидам црната овца и ќе те прашам само тебе, може ли да се мрази/сака некој кого не го ни познаваш? Дотолку ли не уништиле сомнежите и дотолку ли сме изградиле ѕидови околу себе, за да не можат да ги срушат ни најсилните борци? Дотолку ли сакаш да ме уништуваш? Барем докрајчи ме, не ме оставај така ранета негде, желба како желба, треба да се избориш, за исполниш нечиј сон… Нема што да се зборува, јас си уживам во тишината, таа ми е и пријател и непријател, но најмногу ме погодува во срце, кога те испраќа тебе во мисливе, но нека… Издржувам, емотивна сум, но знам и да ги сокријам тие болни и бавни срцеви такти. Сега прости ми, но мора да одам длабоко во ноќта, да соберам сили за нов ден, да потпишам вина, да си соберам крила со последната ми сила. Кај е крајот, кажи ми, проговори, ма само прозбори…

Извини ме,

Со љубов и почит,

Твојата будна “сенка”

МС

(Не)доразбирање

Не знам кога ќе го прочиташ ова, не знам ни дали воопшто ќе сакаш да прочиташ… Верувај ми, не знам ни како да го почнам ова наше “збогување”. Не можам ни да си поверувам дека го испишувам крајот на ова наше малечко, но слатко “патешествие”. Пробувам да те разберам и тебе, само некако не ми доаѓа соодветен крај, на оваа наша малечка средба. Средба на обичен лист и мојата рака која неуморно пишува… Како ли да ти кажам, во кратки црти, да успеам да ти доловам реална слика на моето талкање низ овој свет? Макар да успеам да ти доловам “делче”, би било сосема доволно, според мене. Штета што авторот, не може да биде разбран од секого, јас сама си одбирав да играм на таа карта…

Можеби погрешив, не требаше толку да се сомневам, но не знам како успевам да не држам лутина и да останам некаков “алтруист”, во целото ова невреме, што не можеме да го прекинеме, залудно се обидуваме. Трагаме по некаков мир, оддалечени од самите себе, заталкани во некој друг свет, во некој замислен свет… Батали, играва веќе не е смешна. Одамна не е, па затоа се чудам како издржав до тука, но види ме денес. Не можам ни да ја исцртам насмевката на лик, не можам ни да замислам како би изгледала таа… Јас секако се смеам, но што вреди секоја насмевка, доколку не е од срце? Што вреди секоја замисла, ако не успеам да ја реализирам? Кажи ми ти, што ме читаш, дали нешто воопшто вреди денес?

Се трудев многу долго, да измамам по некоја насмевка кај моите, кај блиските, кај сите што имаат некој вид значење во мојот живот. Ете ме пак, на дното, изгледа тука припаѓам, само погледот ми е упатен нагоре, а јас си стојам во едно место, во една сурова и бедна реалност. Батали ме мене… Како ли да се справам со сиот овој товар, за кој не обвинувам никој друг освен себе? Ќе може ли некој да ми одговори? Издишував надеж, се додека трагав по безнадежност, упатена со совест, но срцето не издржува, веќе не чука како некогаш, не чука како вчера.

Не е болест сето она што боли, понекогаш е копнеж. Понекогаш е мечта, понекогаш е некое исчекување дека се’ ќе тргне на подобро. Прости ми, некогаш не можам да се контролирам, па ти се исповедам тебе. Ете, ти победи, биди среќен и задоволен и пружи искрена љубов. Јас веќе не можам да се борам, но сепак собирам сила, онака дел по дел, за да е уште побавно и поболно.

Не знам за вас, но ете некако премолчувам повторно, се сомневам дека ќе биде подобро утре од денес, но ме измори сето она што ве измачува, не издржувам, емпатијата не секогаш е нешто добро. Јас пак ќе сакам да ви помогнам, но нешто сфатив низ изминативе неколку дена. Кога се будам, најчесто мислам на некој друг, што стои пред вас, пријатели мои мили. Редно беше да се стави таа граница, бидејќи премногу долго имав некаква глупава улога во вашите животи, ме нарекувавте некаков “исцелител”, но јас тоа никогаш и не бев. Само оние што патот го поминале сами, ќе ме разберат. Мислев на вас и вашата болка почнав да ја чувствувам на сопствената кожа, навистина премногу боли и горчи, но ќе заминам и ќе се молам, за да помине, може некогаш ќе помине…

Не сум јас вашата кукличка, што ја барате само кога имате потреба од помош, посебно од мојата помош бидејќи “соло” сум нели. Секако ќе го избришете мојот број од вашите именици, штом ви тргне во животот, веќе отрпнувам и ми станува сеедно. Има разлика меѓу сите нас, меѓу сите оние што ме опкружуваат… Разликата е во тоа што мене, ми текнува дури на крајот од денот на себе. Тогаш ја немам маската на среќна и исполнета личност, тогаш и да сакам не можам да ја ставам на лик… Се губам себе, во вашите очи во истиот оној момент кога ќе ве побарам. Нема договор помеѓу толку исти, а различни луѓе, сепак не сме исти, никогаш и не сме биле. Јас никогаш и не барав нешто за возврат, сакав само да бидам покрај некои и во добро и во зло, но добрите намери, не се нешто добри во последно време.

Старите викаат дека лекот бил љубовта, за сѐ, но мене ми треба само мир и една прегратка, каде ќе можам да ја засолнам и да сокријам секоја слабост. Патот до пеколот е поплочен со добри намери, ете го мојот пекол, јас сум креаторот и неговиот сопственик. Ако пеколот е таков, значи понекогаш можат да се сретнат и добри луѓе, мора да постојат таму некаде…

За жал веќе не ги препознавам и нив, исчезнува таа моја “доблест” или ако сакаш наречи ја “маана”. Штедев на љубов, градејќи другарство со луѓе од моето детство и оние слични налик мене, што ги пресретнав по патот. Нели е сега друго време, нели веќе сме возрасни и зрели? Заборавивме што е среќа, правејќи ги другите среќни. Заборавивме што значи и како е да се љуби без да се бара нешто за возврат. Заборавивме дека вистинската љубов може да биде пружена само кога си дете. Ете срцето ми е такво детско и не дај боже да одлучувам со памет… Не дај боже да избирам со кого да бидам, само поради тоа што некој друг ми делел совет… Иако слично размислуваме, не значи дека имаме иста цел, но исто така и ако љубовта, вистинската љубов е безусловна, од каде право да калкулираш со неа?

Признавам и оваа вечер, немам его одамна веќе, истата таа моќ го парчоса, но создадов некаков цвет, во кој може и само јас верувам, но нема назад. Кажав дека ретко ветувам, но тоа е само поради причината што гледам што можам и до каде ќе терам… Сега веќе не знам, но верноста е многу поважна од љубовта денес, бидејќи е прескапа и преретка, но што може моето срце… Изгледа е огромно, штом знае само да љуби без да очекува и ништо назад не бара… Може е уште една љубов, може е последна. На крајот на краиштата, нели е човекот секогаш сам, како би ме повредила уште една, недозапочната рана на повидок? Што ли би ми направила таа? Ветерот се’ ќе однесе во ноќта, па така и мене еден ден, така и НАС. Болиш, боли твојата бескрајна тага, но не се предавај, после облаците и после најтемниот дел од животот, нели ќе има некакво сонце на повидок, колку и да е… Остави, нека си трае… Се’ дур’ можам, љубов, се’ дур’ сакаш…

Со посвета,

До моите најблиски

Ве сака,

МС

На крајот на денот

Ти посакувам пријатен ден, читателу, за мене прескап. Еве ме уште еднаш, со бистри мисли, исчистени од немири и неспокој од претераното размислување за вчера, за утре. Што ли било, што ли ќе биде со изборот, пропуштените шанси, можностите и завршетокот на разговорите со совеста, за секоја уште непочната траекторија; обична и човечка творба, која што сo “сребрените ноќи” замре, замре заедно со талкањето по она крајбрежје, крајбрежјето на мојот роден град.

• 

Ти признавам и ноќва, драг читателу и ова не го сфаќај како изговор, ниту како извинување, што ретко се појавувам тука, но имав предолги средби и неслучајно беа така развлечени додека лутав, на друга и поинаква страна. Таа страна пак, немаше баш некој број на патници. Сепак, јас ги нарекував “свои” сите нив, додека неминовно трагав по лик, кој го идеализирав во мисли и замислував желби на сите метеори, што паѓаа и секогаш ги гледав, со очи, исполнети со сјај и чувство на восхит.

Драг пријателе, што ме читаш и не се познаваме, најчесто бев сама во мракот додека чекорев по патот накај дома и морам да спомнам дека не ми недостигаше некој, ниту на момент, за да чекори покрај мене. Па нели по патот, поминат во темнина, останува само да те прати мелодијата на тишината, па дури и сопствената твоја сенка те остава, кога замира и последниот зрак на светлината.

Замисли колку е тешко да си сам по тој пат, без сопствена ѕвезда водилка, само компасот во џеб и некоја тивка музика. Чекорев, но не гордо, погледот ми беше вперен пред стапалата, но не зборував дека кријам тага. Никогаш не сакав да споделувам што ме измачува, не сакав да биде забележано тоа на мојот лик. Сепак, моите очи изгледаа празни. Некогашните мои планови, соништата, неостварените желби останаа заедно со моите мисли на асфалтот додека чекорев по тој пат, обидувајќи се да измамам по некоја насмевка на секој пресретнат лик, кој изгледаше слично на мене.

• 

Можеби, сепак светот е таков и сите сме исти, ако не категоризираат како “човек”, но сите сме различни во нашите мисли, па погледни ние ретко личиме едни на други. И можеби чувствата се тие што не делат и исто така, ние не можеме да кажеме дека сме блиски. Не можеме да зборуваме за нечиви и туѓи грешки пред да се соочиме со сопствените, со оние “своите”. И покрај се, ние сме тука да живееме, а не за да судиме.

На крајот од краиштата, морам да спомнам дека одамна не следам нечии туѓи стапки и се трудам да избегнувам туѓи замисли и совети, бидејќи ние сепак сме некакви чудни и паралелни светови. Да, ние станавме суетни, бидејќи некој нашето срце го издробил на парчиња и сме празни во душа и насмеани на фотографии, но така веќе не оди.

Одамна не ги посетувам местата, каде што сум била среќна само поради тоа што имам спомени, кои претставуваат тажни и неменливи моменти. Ние градевме “тим”, за со тек на времето да станеме “мит”, ако воопшто се сеќаваш, што ти спомнав еднаш. Веќе не е ни важно, не сакам да те потсетувам. Секој човек има некаква цел, се води според некој мотив, па ајде да ја наречеме “точка” по оваа бескрајна линија. Една цел, еден сон, една мечта… Сите луѓе, сите ние во текот на животот осцилираме, кружиме околу таа точка, се до моментот кога ќе ја придобиеме, оствариме. Тогаш, во тој момент, таа точка станува минато, а ние продолжуваме да целиме до следната мечта, до следната желба.

На крајот на денот, верувај ми, колку и да се чувствуваш празно и осамено, онака безизлезно, ти не си сам во сето ова, скап читателу. Верувај дека ако можеш нешто да замислиш, сигурно можеш и да го оствариш. Било каква цел, било каква желба, можеш да ја оствариш. Во мојот речник, фразата “не можам” одамна не постои. Има само “не сакам” и затоа ти пишувам денес, баш денес, верувај во себе и остварувај. Знам дека можеш, ти само дејствувај.

До некое наредно видување,
МС

About the world nowadays

Dear Reader,

First of all, I wish you a good day. It’s been a long time since we heard each other, but I must confess I had much work to do and the inspiration was not coming in a very clear way to me this year. Whenever I would start writing, something kept me away from the thoughts I needed to remember. It was exhausting too, but I don’t feel tired at all. At least not now. Let’s just forget about me now, I was going to ask you how do you feel at this moment, in this stormy and cruel period?

Don’t bother yourself with my thoughts if you don’t want to anyway, I am just trying to help someone, I am just being different regularly, maybe I am just trying to feel you. Be near you in the process of the adaptation. So, I am going to say a few things about the world, the different aspects of the world, because we are far from being the same ones within all of the years we lived through. Especially the moments that taught us how to stay alive, measures how to survive all of which happened to all of us.

I am sure that the world ain’t half as bad as they paint it to be, I am a believer of the cause. Also, I do believe that there is so much cruelty too. We were wearing masks for a long time before the pandemic. Trust me, I don’t want to know this, but that’s the impoliteness of the truth. Every person wears at least two different masks out there. For example, you don’t show yourself as you truly are in front of people and I understand you. I wear a mask too. I don’t have words to describe it, but it is individual, it will always be like that, I can’t pretend the other way.

I am changing, I am evolving, I just want to live, not only exist. What do you do when the situation gets to the isolation of society? Can you talk to someone who deeply understands you or do you just stay quiet and mad at the world? Can you share your feelings and true self to everybody in the room, your family around you, your friends, your neighbors, your pets? Could you stay alone forever, my dear? I doubt it.

People need to communicate, to talk, to express themselves, to feel, to love. At least, I am a person who wants to stay alone and dream about stuff, but not for long period. I need to express myself, so I am working on it, daily or occasionally. I have many rainy days, but I chose to create, rather than feel sorry for myself. The problem is that I feel too much sometimes, but thank God, I have patience and tolerance for people’s feelings too. There is no neutral feeling, not anymore. You can’t stay immune to some bad things happening, they change you in ways you can’t even imagine.

What happens when every single person in a room thinks the same about every subject they talk about? Can you imagine? Because, my dearest of all, I can’t. Maybe it’s because I haven’t been a part of that kind of situation. Maybe it’s because we are all different, so different but yet we are just people, ordinary and emotional people. Every person alive is being driven by emotion and of course, there are similarities between us too. We are not similar, we are also not completely different.

Yes, I am still searching for the essence of my life, but I know that nothing will change me, my point is that I do not want to be the same as everyone else. Because most of them have forgotten what true values ​​are, they ignore true feelings with vices, extinguish the fire that made them feel their own and happy. They set aside morality, seek healing for the soul on unhealthy paths, and trample on corpses to reach their goals. They are guided by their interests, without asking if they are hurting anyone. That hurts me, reader, and I can’t remain silent about that injustice. I cannot remain silent for inflicted pain on innocent people because of their “imperfect lives,” for which they are to blame, not their collateral victims. I won’t remain silent about infidelity, insensitivity, low passions for possession, greed, fear of the unknown, oversized ego, malice, misfortune, poverty.

That is why the world is such a place where everyone is afraid for their future, instead of building the future in the present, living in the past even more, and looking for peace, which is lost somewhere, sank like a ship in the bottom of the ocean. Peace could be found only in yourself, my dear reader. It is not a material thing, which can be bought with money, unlike most things, which you can only be satisfied with at the moment. I really can’t help myself without asking, why people replace their close ones with some items. Why would I have a mirror, if I can’t show myself to another human? Why would I even buy some food if I don’t have someone to share a meal with? Why would I even care if I am good like that, all alone, desperate and angry at the world? Just give me only one good reason to stay in solitude, even more, to hide my real and sad face and put a fake smile on my face. I hope you don’t have that reason, so I can open my heart, so I can fall in love with the art, once more.

However, my dear reader, ‘All’s Well, That Ends Well’ and don’t worry if it’s not well. Just choose hope instead of fear and you will be fine. You may feel like you’re in hell, but you may find an angel even there. Just give some extra time to yourself, you will be just fine. Have a rest, create something beautiful, share love and happiness. I would talk a lot more, but I do not want to take your time, you also have some business to do. I do not doubt that you are having a lot going on, but let it go, just move along. I know the hard times are going on but nothing is permanent, for sure. In the end, everything will be just in a regular place. And if it’s not, don’t bother yourself, that just means that it’s not the end. So, reader, please continue walking through life, you never know what wonderful things you could meet. As life goes on, you just move along with it.

Until we meet again,

Take care and stay safe.

Sincerely yours,

MS

Слушател

Ме немаше доволно долго, морам да признаам. Во тетратката каде ги запишував сите мои доживувања, листовите останаа бели, празни, некако ми изгледаат тажни. Морав да почнам пак да пишувам, да ја споделам болката. Секако, може и да не те интересира тебе, мој скап читателу, но сега се чувствувам како да излегувам од долгогодишен затвор. Смешно е можеби, но повеќе ми се допаѓаше таму. Кога и да пробав да избегам од него, нешто ме враќаше назад. Имаше нешто чудно, навидум страшно, но изгледаше како да има нешто што ме задржува во тие 4 ѕида. Низ сите тие ѕидови беа излепени спомени од најсреќните мигови, безбројни насмевки и безгрижност. Сите страници од мојата животна приказна изгледаа смело, изгледаа магично, но не секој можеше да ги види.

Едноставно, не секој можеше да продре толку блиску до мојот совршен свет. Не е дека немаше место, напротив, јас не сакав да го дозволам тоа. Покрај се’, сепак таму бевме само странци, кои се разминуваат по ходниците. Некои беа насмеани, некои беа тажни, некои пак беа само исплашени и не ни излегуваа од ќелиите. Некои воопшто не се појавуваа, а на почетокот беа покрај мене. Тие сакаа само да бидат ислушани и ништо повеќе од тоа. Останатите пак, беа тука понекогаш, само кога им одговараше нив. Не сакаа да бидат видени. Не сакаа да направат ништо погрешно со тоа, верувам, само сакаа притаени средби со сопствената совест. Можеби ги измачуваше, можеби ги гонеше, којзнае.

Во моите 4 ѕида секогаш имаше простор за посети, секако од блиските луѓе, кои не доаѓаа премногу често, но морам да спомнам дека се појавуваа. Најчесто доаѓаа, за да слушнат некоја нова информација или да се пожалат од секојдневието и како е надвор лошо и дека подобро ми е таму кај што сум отколку во надворешниот свет.

Морам да признаам и дека не секогаш се чувствував добро, така затворена. Сепак навиката си го направи своето. Од таму излегов со лекции, за кои немав поим дека постојат во животот. Чудно е што бев таму по своја волја, но сепак слушнав многу, научив многу, совладав свои стравови. Навикнав да слушам туѓи приказни, да се поистоветувам со другите злосторници, само бидејќи сакав да почувствувам на своја кожа, некоја туѓа болка. Емпатија. Болеше, но нешто ме враќаше тука. Може да се каже дека тоа беше мала трошка надеж. Се надевав дека еден ден ќе го напуштам затворот, кој сама го создадов.

И ете ме денес, го напуштам тој затвор и некоја мала доза сомнеж како да ме копка и ми отвора рани. Нови рани, како за нови почетоци. Почетокот на што? Почетокот на моите нови приказни или? Ете не знам, но надежта ме држи некако, да не паднам на колена. Да се спротиставам од оваа страна, нова страна, неиспишана, бела како снег и ладна како мојот одраз.

И ете ме денес, го напуштам тој “совршен свет”, каде што постои се’, се’ освен суровата реалност од оваа мрачна идила, што обично луѓето ја нарекуваат “темна страна на животот”. Цената ја платив прескапо, за да можам да продолжам, онака, без многу труд, и да се сопкам по патот, да знам дека имам сила и трпение, за да продолжам да одам. Таа цена беше да се откажам од чувствата, засекогаш. Но прашањето веќе беше поставено… Што ако, се разбудат тие чувства?

Одненадеж, како гром од ведро небо да се појават? Што тогаш? Што потоа? Како ќе можам да издржам? Одговорот може и да е пред мене, а да не го гледам. Не звучи невозможно, нели?!

И ете ме денес, со глава полна прашања, а ладен израз на лик, полн со рамнодушност. Продолжувам да одам по патот, да слушам, да гледам, а да не се вознемирувам од најтрагичните сцени што ги приредува најстрогиот учител, режисер, како и да го наречам, таа е смислата.

Тестот е поставен на масата, ме чека да пристигнам. Ќе го решам ли? Ќе успеам ли? Ќе можам ли да го почнам воопшто? Одговорот гласи “не знам”, но ете кога веќе патот ме води натаму, ќе зачекорам. Се надевам дека ќе пристигнам навреме. Затоа што нели, времето е се’ што не може да се купи, но мора да се потроши. Да се потроши или да се искористи… Тоа само од тебе зависи.

Се извинувам, читателу мој скап, но некако чувствувам дека ми недостигаат зборови да се доискажам, секако немав намера да ги потрошам вака наеднаш. Морам да си одам сега, работата ме чека. Се надевам дека барем ти си добро, јас повремено може и да те информирам, а може и пак да замолчам. Тоа никој не го знае, се’ зависи од патот кој морам да го изодам. Дали ќе полетам со крилјата на слободата или пак ќе се затворам? Ти што мислиш? Ти ветувам дека нема полесното да го изберам.

До наредна средба,
Поздрав!

Верувај…

Секое Изгрејсонце го означуваше почетокот на нов ден, со или без тебе… На мојот пат, со угасен жар, со мал дел чистинка и шумот на Ветер…И секоја солза која ги гаснеше моите желби, не остави видливи траги на кои би можела да се ослонам. И тие раце, кои допираа и таму каде што не смеев да се вратам еднаш…Заклучената одаја на моето драго срце и изгубениот клуч…

Запишав во дневникот некаков ден, неопислив зрак Надеж. Некаков датум, кој не го знам. И сета болка исчезна заедно со тој немир, врежан во него, ослободен од мисли, ослободен од секакви даноци. Заплакав за последен пат, заплакав за нас и за она што влеваше ситна надеж. За топлината на срцето, за жарот од огинчето што тлее, да не гасне…И ми вети дека нема да замине, само ако добро го чувам, да не се разболува тоа срце што испумпуваше врела крв. Му кажав дека ќе направам се’ што можам за да го оставам цело, а не такво, ранливо.

Пред да го заклучам го стуткав во еден шал, кој не го носев. Не ми одговараше на ништо, ниту на мојата облека ниту на годините, што успешно и умешно ги сокривав од луѓето кои бараа некакво место чудно, за да си згреат раце. Бараа некаква топлина… Имаа смелост да доаѓаат кога сакаат, кога ќе им текнеше дека некаде на сиот тој свет постои такво место. Не беше по нивна вина тоа. На моето лице блескаше некаква Тага поради разделбата. Мислеа дека прибирам секаков вид утеха, но јас пребирав и одлуката можеби беше далеку од исправна, но не можев да лажам. Цената е висока, за таков вид борба. Да биде некој до мене, а да немам волја за да останувам, тоа не го можев. Поточно, не сакав.

Додека тонев, немав никој околу мене бидејќи жртвата би била поголема. Не сакам да напакостам, не сакам да грешам. Сакам да грешам, но не на некој друг, така некој заталкан од себе, случаен минувач на патот. Го заклучив срцето во таа наполу светла одајка, затуткано во шалот, шалот кој никогаш не го нагрнав. Сепак го сакав на многу поразличен начин. Можеби имав некаква слабост кон тој шал. Извираше некаква чудна топлина, имаше пријатен и топол мирис. Го сокрив од сите други, но го сокрив и од себе, несвесно. Згрешив што никогаш не му дадов шанса, да ме грее во ладните зимски денови.

Срцето затуткано, остана така топло во одајата. Им беше топло внатре. Се чуваа. Шалот го топлеше срцето со неговиот чуден сјај, а срцето, мило си беше заспано среќно. Така заедно беа поцврсти и си ги делеа своите желби и мечти, си ги исполнуваа замислите, беа задоволни, среќни… Пред се’, си беа исполнети така заедно.

Им завидував , но немав право да им барам нешто за возврат поради тоа што ги спасив од надворешното студенило. Клучот го оставив на местото, каде што многу би сакала да се вратам некогаш, но сепак ете заклучени си стојат… Како слика, насликана од уметник, кој запазил сешто, насликал од срце, запазен секој можен и неможен детал. Како спомен, кој дава и мир и немир и тоа, истовремено. Го оставив клучот кај него,но не знам дали би се вратиле на истото место заедно. Само знам дека таму има нешто топло и мирно. За разлика од мене и мојот лик, моето постоење, таму им е поудобно…

Мојот ладен лик, со воздржана емоција. Студенило на допир, кој покоси се’ пред себе, за да остави нешто назад. Но јас не покосив ништо со намера да не возвраќам, направив така со цел да избледи се’ што некогаш вредеше колку да спомнеш едно “ех”.

Верувај во мојата лага, дека нема да ми фали ниту едно влакно од косата, која упорно паѓа. Верувај во мојата лага, како сé стои заклучено во таа одаја. Верувај и на мојата насмевка, верувај и дека лисјата, што ги остава Есента доле се налик на мене. Верувај во мојата лажна среќа, која сите други ја пронаоѓаат на мене и насмевките кои таа ги буди…Верувај во мојата осаменост, како искрен показател дека ја немам, бидејќи е различна од самотија. Верувај и во топлиот мој поглед, што се покажува само ноќе, кога имам желба да простам се’, се’ што ние никогаш не бевме. Верувај дека ќе биде среќен, среќен со очи на мало дете, секој патник што ненамерно ќе улета во моето издржано спокојство.

И како што веруваш во сите други, набабрени усни од нечии лаги, верувај ми дека Гласот во сонот мене не ме излага. Ми кажа убави зборови, штета што морам да проверам без ра поверувам.

Еве ќе ти кажам…Ти верувај во се’ што другите ќе ти кажат за мене, јас им дозволувам. Им дозволувам се’, освен да постојат во мојот живот. Тие се само гласници, не мои сопатници. Ти слободно верувај во она што сакаш да веруваш.

Само не заборавај дека клучот одамна не е кај мене.

Гласот од сонот ми кажа:

“Оваа година те направив СИЛНА, ти ветувам во текот на наредната ќе бидеш СРЕЌНА.”

Е тоа не морам да го проверувам. На срцето му е топло во прегратките на шалот. Јас ги оставив, ќе бидат чувани како најмил, најдраг спомен. Студенилото на луѓето околу мене не замира. Па ти слободно, со твоја сопствена волја верувај им на луѓето дека се бар најмалку човечни, без да им бараш човечност. Верувај на сè, јас ќе најдам начин да си простам себе, што никогаш нема да можам да престанам да те сакам. Те прифаќам како дел од себе, дел среќа во излеана река од некогашното, сопствено коритце. Ете не издржала…Те прифаќам како мало жарче, од целиот тој некогашен оган. Те оставам во срце, мое сакано детство иако никогаш и не бев дете. Би сакала да се почувствувам барем еднаш, но реалноста е сурова и тоа не го дозволува. Верувај во мечтите на моите луцидни ноќи, на пепелта и чадот останати како блед спомен од нив.

И остани така, со насмевка ведра и душа, најчедна. Знам дека го можеш тоа, ти само не престанувај да веруваш во секоја мечта, гледај нагоре, со исправен лик. Среќата ги следи смелите, па и ти си една од нив. Само верувај и остани цврста личност… Остани.

Со почит,

Твојата Сенка

Замисли

Замисли колку е тешко да се обидуваш да промениш нешто во свет, кој не те прифаќа поради твојот различен став, различно размислување… Би ти рекла да не си ставаш таков товар на грб, бидејќи не секој може да поднесе. Излези од Комфорната Зона, онаа што ти е наметната од истата таа толпа и движи се според некои правила кои не се Универзални, односно не се како такви прифатени.

Замисли колку му е тешко на некој друг да те разбере тебе, ќе речат дека мора да го проживееш сето тоа негово “искуство”… Треба да ги поминеш неговите грешки, да го изведеш неговиот пат преку сопственото јас… Треба да ги почувствуваш неговите желби, кои најчесто се втиснати длабоко во човек, нема да може да ја поднесеш тежината на секоја една желба…

Замисли да живееш како некој друг, со цел… Со каква цел? Околината ли треба да ме прифати мене како некој друг, бидејќи треба да сум иста како целата Околина? Ако гледаме од реалната страна на работите, јас сум поединец, не околина, тогаш се прашувам зошто воопшто треба да ме прифати таа Околина, кога јас не работам со цел на Околината туку работам на себе како Карактер?

Замисли да чувствуваш нешто, кое сите го чувствуваат. Тогаш не би било искрено и не би било ништо поразлично од она кое сакам да го променам кај себе… Тогаш би било од Интересот на Околината, не лично мој Интерес. Замислувам како сите живееме на ист начин, таа замисла не е возможна, очигледно е колку е само далеку од паметен избор.

Замисли да треба да ослободиш се’ од себе со цел да те прифатат сите, да ги тргнеш сите сомнежи на страна, да се затвори и малиот дел, кој те прави човек за разлика од сите други па да треба сите да сме еднакви. Не сме исти, не сме оделе на ист пат, не можеме да бидеме еднакви. Еднакви сме само пред Тој Суд, за кој не би сакала да зборувам сега.

Замисли да сонуваш исто како некој друг што сонува, тоа мора да е некаков вид на љубов, љубов кон себе или љубов кон тој другиот? Не сакам да разберам такви видови разлики. Љубовта тера на грешки, тера на простување, тера на замислите преку срцето, не преку Разумот. Тој може да погреши, но срцето не знае за таква грешка, секогаш наоѓа начин да премине, да прости, да заборави за момент. Секој човек сака да биде искрено сакан, а нема да го добие сето тоа на искрен начин. Бидејќи не сме сите луѓе исти, не сме гореле доволно од тој оган на љубовта…

Замисли да бидеш зависник да помагаш и да даваш се’ од себе на места каде Љубовта одамна не била гостин, макар само еднаш да поминеше од таму истата таа љубов која ја имав… Не може да е иста, со различен интензитет е.

Но ако немам се’ што пред малку спомнав, живеам ли јас? Не баш, мртва сум ако нештата не ги правам од љубов. Љубовта е движечка сила, не може без страст да се работи. Би имало исход, но краткотраен, би бил повредувачки Став кон сам себе…

Замисли да живееш слепо и да не гледаш што всушност те инспирира да работиш, да бидеш подобар човек за себе, за да те прифатат или да има некои вибрации, кои спонтано излегуваат од твојот карактер, бидејќи треба да сме совршени љубовници? Нема совршенство, не се случува тоа секогаш на патот. Да живееш, а да не доживуваш, да видиш нешто, без да гледаш…

Замисли да треба секој ден да стануваш поради некоја рутина, на која си навикнал. Дај си доза неизвесност, не е интересно ако знаеш на што си секогаш, може да заталкаш несвесно, но секогаш барем мал дел од тебе ќе знае каде си упатен колку и да не сакаш тоа да го прифатиш. Но и не мора да прифатиш, доволно е само да разбереш “Зошто си тргнал на тој пат”…

Замисли да треба да си опкружен со разновидни луѓе секој ден и да треба да ги почитуваш нивните постапки иако не ти довеле ништо добро тебе. Треба само да знаеш како да ги испратиш на нивниот пат, не ти се потребни како секојдневни ситничари кои намерно или ненамерно ти ставаат грам совест…

И што ако сето ова е само замисла за некој човек? Не се вљубуваме во личности, се вљубуваме во Идеа за нив, што најчесто ги прави ирелевантни сите малечки проблеми, ги става во категорија “Неважни” или ги прави “Посебни”.

Целиот Живот зависи од личноста и нејзиниот карактер, каде е упатена таа личност и што се’ научила, што се’ треба да научи. За да прифатиш нечиј карактер, прво треба да се познаваш себе. Не може да имаш се’ што сакаш во еден ист светлосен момент. Може да се спознаваш себе, а повторно да не се знаеш… Може да се познаваш, па затоа не сакаш да си дел од нечија друга приказна… Бидејќи Животот зависи и од нашите мисли, најчесто се среќаваме со сопки, но не треба да критикуваме се’ што случајно или неслучајно ќе не сретне по патот… Не секој е пријател, нема да опстои таква врста на пријателство, ќе биде само спомен обележан и ќе биде врежан во нашето минато.

А бидејќи човекот учи додека е жив, според мене треба да научи да љуби, да сака и секоја цел да му биде поставена од љубов, не од инат. Како што реков, успехот е насекаде, неуспехот е поставен од другите… Треба да се запрашаш дали заслужуваш или треба да го знаеш тоа? Секој заслужува да биде сакан, но дали во иста мера тој возвраќа?

Нема да продолжам бидејќи не сакам да одземам нечие време, а моето и тоа како го ценам. Јас немав цел кога почнав да пишувам, но ете некаде стигнав.Но тоа е само една дестинација, јас го продолжив патувањето по некаков тек. Немав цел бидејќи замислата не ми беше да пишувам, јас замислував како всушност треба да живеам. Живеам на некој чуден начин, понекогаш и јас мислам дека сум се изгубила на патот, но го прифатив тоа како дел од себе. Нема совршеност пред крајот… А крајот? Крајот не знам каде и кога ќе биде, мое ќе е само да заминам некаде… Каде? Зошто и како ќе заминам? Тоа не знам, дотогаш имам само една замисла… Да сонувам будно и да чекорам некаде, да комуницирам колку што е потребно, да работам на себе и да ги менувам своите навики, бидејќи не сите се добри. Делува себично, делува нереално, но тоа е… Што да кажам, без да погрешам? А знам дека ќе погрешам, но тоа нема да е во проценката… Да можам би дала се’ oд себе, но не можам, само поради една причина… Единствена… Јас немам се’… Денес немам, утре имам и така по течението на реката, морето, океанот. Која е цената што треба да се плати? Всушност, па и зошто би требало, би било потребно да се плаќа? Нема причина, нема полза…

Со љубов,

МС